منابع محلی در ولایت پکتیکا از خودسوزی یک کودک ۱۰ ساله در ولسوالی یوسف‌خیل خبر می‌دهند. به گفته شاهدان، این کودک پس از هفته‌ها تحقیر، لت‌وکوب و شکنجه روحی از سوی قاری مدرسه و هم‌زمان فشار خانواده، ناچار به خودسوزی شده و اکنون در وضعیت وخیم قرار دارد.
خبرگزاری آگاه:
روز سه‌شنبه، ۱۷ سرطان، منابع محلی در ولایت پکتیکا تأیید کردند که یک کودک ۱۰ ساله باشنده ولسوالی یوسف‌خیل، به دلیل تجربه مکرر خشونت، تحقیر و فشارهای شدید روانی در مدرسه دینی محل، دو روز پیش اقدام به خودسوزی کرده است.
این کودک که نامش به دلایل امنیتی فاش نشده، به گفته منابع، مدتی طولانی مورد آزار قاری مدرسه قرار داشته و هم‌زمان با فشارهای بی‌وقفه خانواده نیز روبه‌رو بوده است. خانواده این کودک به‌خاطر عملکرد ضعیف او در حفظ قرآن، او را سرزنش و تهدید می‌کرده‌اند.
بر اساس اطلاعات رسیده، این کودک دچار سوختگی شدید در سراسر بدنش شده و به بیمارستان منتقل شده است، اما از وضعیت صحی او جزئیات دقیقی در دست نیست.
با افزایش حاکمیت طالبان، بسیاری از کودکان در مدارس دینی که عمدتاً فاقد نظارت مستقل آموزشی و روانی‌اند، با روش‌های تحقیرآمیز، تنبیه بدنی و فشارهای غیرمعمول مواجه‌اند. در گذشته نیز بارها والدین در شبکه‌های اجتماعی نسبت به «شکنجه دروس دینی» در این مدارس هشدار داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون نخست‌وزیر طالبان، در محفل فراغت طلاب در خوست گفته بود: «روایت جهاد از مدرسه‌های دینی آغاز شده است.» این گفته بازتاب‌دهنده تمرکز ایدئولوژیک طالبان بر مدارس دینی است که اکنون کودکان را به خط مقدم فشار روانی و فیزیکی بدل کرده است.
تحلیل :
خودسوزی یک کودک به‌عنوان کنش نهایی ناامیدی، فریادی است که هر وجدان انسانی را به لرزه درمی‌آورد. این حادثه هولناک نه صرفاً یک رخداد فردی، بلکه نمادی از بحران ساختاری در سیستم آموزشی، خانوادگی و حکومتی افغانستان کنونی است.
در نظامی که مدرسه محل سرکوب است، خانواده مأمن نیست، و دولت نه حامی حقوق کودک بلکه مُبلغ ایدئولوژی خشونت است، انتظار فروپاشی روانی کودکان عجیب نیست.
حاکمیت طالبان که مدارس را به جایگاه القای ترس، اطاعت کورکورانه و جهادگرایی بدل کرده‌اند، مسئول مستقیم این فجایع‌اند. در فقدان قوانین حمایت از کودک، بی‌نظارتی مطلق بر مدارس دینی، و حذف آموزش مدرن و روان‌شناسی تربیتی، کودکان افغانستان روزانه قربانی نظامی می‌شوند که آن‌ها را «سربازان بالقوه» می‌بیند، نه انسان‌هایی با حق زیستن، رشد کردن و بازی کردن.
جامعه جهانی، نهادهای حقوق بشری و سازمان‌های حمایتی باید فوراً فشار خود را برای نظارت بر وضعیت مدارس دینی و تدوین چارچوب حمایت از حقوق کودکان افغان افزایش دهند. این تنها راه جلوگیری از تکرار فجایعی است که نه‌تنها جسم، بلکه روح آینده‌سازان افغانستان را می‌سوزاند.
Leave feedback about this