نوراحمد اسلام‌جار، والی طالبان در هرات، در جریان سفر رسمی به ایران، از اردوگاه مهاجران افغان در سفیدسنگ، خراسان رضوی، بازدید کرد؛ اردوگاهی که سال‌ها به دلیل گزارش‌های متعدد از بدرفتاری، شکنجه و شرایط غیرانسانی، مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری بوده است.
📃 متن کامل خبر:
دفتر مطبوعاتی والی طالبان در هرات روز شنبه، ۲۸ سرطان، اعلام کرد که نوراحمد اسلام‌جار در دیدار با مقامات ایرانی از جمله معاون استاندار خراسان رضوی و مسئولان اداره امور مهاجران این استان، خواستار رسیدگی فوری به وضعیت مهاجران افغان شد.
در این خبرنامه آمده است که اسلام‌جار بر «بازگشت تدریجی، آبرومندانه و داوطلبانه» مهاجران افغان تأکید کرده و از مقامات ایرانی خواسته تا با افغان‌های مقیم ایران، به‌ویژه ساکنان اردوگاه‌ها، برخورد انسانی صورت گیرد.
اردوگاه سفیدسنگ در نزدیکی مرز افغانستان، یکی از بزرگ‌ترین مراکز نگهداری مهاجران بدون مدرک در ایران است. سازمان‌های حقوق بشری از جمله عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر، بارها نسبت به شرایط غیرانسانی، شکنجه، مرگ بر اثر ضرب‌وشتم، و رفتار تحقیرآمیز مأموران جمهوری اسلامی در این اردوگاه هشدار داده‌اند.
بر اساس گزارش‌های میدانی، مهاجرانی که در مسیر اخراج به افغانستان از اردوگاه سفیدسنگ عبور کرده‌اند، از نبود غذا، دارو، دسترسی به خدمات صحی، و تراکم جمعیت در سلول‌های بازداشت شکایت داشته‌اند.
دفتر والی طالبان ادعا کرده است که اسلام‌جار با مهاجران حاضر در اردوگاه دیدار و دلجویی کرده و مقامات ایرانی نیز قول مساعد داده‌اند که برای بهبود وضعیت و کاهش فشارها تلاش خواهند کرد.
اسلام‌جار قرار است از اردوگاه حسن‌آباد نیز دیدار کند؛ اردوگاهی دیگر که در گزارش‌های سازمان ملل نیز به نقض حقوق بشر در آن اشاره شده است.
🔍 تحلیل آگاه:
بازدید والی طالبان از اردوگاه سفیدسنگ، در ظاهر تلاشی برای حمایت از مهاجران افغان است، اما در عمل این دیدار نوعی عادی‌سازی سیاست‌های اخراج و نقض حقوق پناهجویان به حساب می‌آید.
جمهوری اسلامی ایران با شدت بخشیدن به روند اخراج اجباری، از مهاجران به‌عنوان ابزار فشار دیپلماتیک علیه طالبان استفاده می‌کند. از سوی دیگر، مقامات طالبان با حضور در چنین اردوگاه‌هایی، به‌جای مطالبه شفاف عدالت و رسیدگی حقوقی به بدرفتاری‌ها، بیشتر در پی جلب رضایت طرف ایرانی و نمایش روابط «دوستانه» هستند.
در شرایطی که صدها هزار مهاجر افغان در ایران بدون مدرک، بدون دسترسی به خدمات اساسی و در هراس از بازداشت زندگی می‌کنند، هیچ نهاد بین‌المللی یا منطقه‌ای حاضر نیست به‌صورت جدی بر رفتار ایران نظارت کند.
از همه نگران‌کننده‌تر، تبدیل حق انسانی مهاجرت به امتیازی قابل چانه‌زنی سیاسی میان دو حکومت ناقض حقوق بشر است؛ یکی مهاجر می‌تراشد، و دیگری آنان را به اجبار بازمی‌گرداند.
Leave feedback about this