آلمان با استقرار دیپلمات‌های معرفی‌شده از سوی طالبان موافقت کرد؛ تسهیل روند بازگرداندن مهاجران افغان

دولت آلمان اعلام کرده است که برای تسهیل بازگرداندن مهاجران افغان، با اعزام دو مأمور قنسولی معرفی‌شده از سوی طالبان به این کشور موافقت کرده، با آن‌که بر عدم به‌رسمیت‌شناسی رسمی حکومت طالبان تأکید دارد.

خبرگزاری آگاه:

دولت آلمان با اعزام دو دیپلمات معرفی‌شده از سوی طالبان به خاک خود موافقت کرده تا روند اخراج مهاجران افغان دارای سابقه کیفری تسهیل شود. این تصمیم پس از آن اتخاذ شد که هفته گذشته ۸۱ مهاجر افغان که «مجرم» معرفی شده بودند، از آلمان به کابل بازگردانده شدند.

براساس گزارش‌ها، سید مصطفی هاشمی و نبراس‌الحق عزیز به‌عنوان سکرتر دوم سفارت افغانستان در برلین معرفی شده‌اند و قرار است در سفارت افغانستان در برلین و قنسولگری این کشور در شهر بن فعالیت کنند.

اشتفان کورنلیوس، سخنگوی دولت آلمان، تأیید کرده است که این توافق در راستای همکاری‌های قنسولی برای تسهیل روند اخراج و بازگرداندن مهاجران افغان با پرونده‌های کیفری صورت گرفته است. به گفته او، دولت آلمان اگرچه طالبان را از منظر حقوق بین‌الملل به‌رسمیت نمی‌شناسد، اما ارتباطات عملیاتی برای انجام امور قنسولی برقرار است.

فریدریش مرتس، صدراعظم آلمان نیز روز جمعه تأکید کرد که روابط دیپلماتیک با افغانستان به‌طور کامل قطع نشده، اما شناسایی رسمی حکومت طالبان در دستور کار برلین قرار ندارد.

این تحولات در حالی صورت می‌گیرد که بسیاری از نهادهای حقوق بشری نسبت به بازگرداندن مهاجران افغان به حکومتی که سابقه نقض حقوق بشر دارد، هشدار داده‌اند.

🔍 تحلیل آگاه:

موافقت آلمان با استقرار مأموران معرفی‌شده از سوی طالبان، هرچند به‌صورت محدود و در چارچوب وظایف قنسولی، گامی مهم در تعامل عملی با طالبان بدون رسمیت‌بخشی سیاسی است. این تصمیم بازتاب‌دهنده‌ی دوگانگی پیچیده‌ای‌ است که کشورهای غربی در قبال افغانستان با آن روبه‌رو هستند: از یک‌سو عدم به‌رسمیت‌شناسی حکومت طالبان، و از سوی دیگر نیاز به همکاری عملی برای حل مسائل مهاجرتی، امنیتی و انسانی.

برای طالبان، پذیرش این دو دیپلمات نوعی «اعتبار نمادین» تلقی می‌شود که می‌تواند از آن به‌عنوان برگ برنده در تبلیغات سیاسی استفاده شود؛ حتی اگر این گشایش به معنی شناسایی رسمی از سوی آلمان نباشد.

اما در سوی دیگر، مهاجران افغان با نگرانی‌های جدی مواجه‌اند؛ ازجمله خطر بازگشت به سرزمینی که در آن حقوق اولیه‌شان تضمین نیست، و نیز افزایش احتمال اخراج‌های گروهی با هماهنگی کامل با مقامات قنسولی طالبان.

این تحول می‌تواند نقطه آغاز تعاملات بیشتر فنی بین اروپا و طالبان باشد، اما پرسش اصلی این‌جاست: همکاری‌های قنسولی تا کجا پیش خواهد رفت و مرز میان تعامل دیپلماتیک و شناسایی سیاسی چگونه حفظ خواهد شد؟