کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان هشدار داده است که هم‌زمان با ادامه اخراج دسته‌جمعی مهاجران افغان از ایران و پاکستان، بودجه این نهاد رو به پایان است و نیاز فوری به کمک‌های تازه دارد. تنها از آغاز سال جاری میلادی تاکنون، بیش از ۲.۲ میلیون مهاجر افغان به کشور بازگردانده شده‌اند.
خبرگزاری آگاه:
این نهاد روز یک‌شنبه، ۲۶ اسد، اعلام کرد که افزایش فقر و بیکاری در افغانستان باعث شده بیش از نیمی از جمعیت کشور برای زنده‌ماندن به کمک‌های بشردوستانه وابسته باشند.
بر بنیاد گزارش، بازگشت‌کنندگان افغان نه تنها با کمبود سرپناه و کار مواجه‌اند، بلکه محدودیت‌ها و تهدیدهای طالبان نیز وضعیت آنان را دشوارتر ساخته است.
سازمان ملل از کشورهای کمک‌کننده خواسته تا برای رسیدگی به بحران انسانی افغانستان، به‌ویژه در بخش اسکان و حمایت از مهاجران بازگشتی، بودجه فوری فراهم کنند.
تحلیل آگاه:
سرنوشت مهاجران افغان بار دیگر در میانه سیاست‌های منطقه‌ای و ناتوانی جهانی گره خورده است. بیش از دو میلیون انسان در کمتر از هشت ماه، از مرزهای ایران و پاکستان به افغانستان رانده شده‌اند؛ بسیاری تنها با یک دست‌لباس و بدون هیچ پشتوانه‌ای. این رقم تنها یک آمار خشک نیست؛ بلکه معادل زندگی‌هایی است که دوباره از صفر باید آغاز شود، آن هم در کشوری که خود زیر سایه بیکاری، فقر و حاکمیت محدودکننده طالبان قرار دارد.
واقعیت این است که ایران و پاکستان از «برگ مهاجران» به‌عنوان ابزار فشار سیاسی استفاده می‌کنند؛ هر بار که تنش با طالبان یا جامعه جهانی بالا می‌گیرد، اولین قربانیان، مهاجران افغان‌اند. در مقابل، طالبان هم نه توانایی و نه اراده‌ای برای رسیدگی به این موج انسانی دارند. برای آنان، بازگشت‌کنندگان بیشتر باری بر دوش است تا سرمایه‌ای برای آینده.
از سوی دیگر، کمیساریای عالی پناهندگان، همان‌طور که هشدار داده، با کمبود بودجه مواجه است. جهان خسته از بحران‌های پی‌درپی، افغانستان را به حاشیه رانده و کمک‌ها قطره‌چکانی شده است. اما پرسش اصلی اینجاست: اگر جامعه جهانی چشم خود را ببندد، چه سرنوشتی در انتظار میلیون‌ها بازگشتی است که هیچ جایی جز خاک بحران‌زده افغانستان ندارند؟
این وضعیت تصویری روشن از «بی‌پناهی مضاعف» افغان‌هاست: در بیرون رانده می‌شوند، در داخل تهدید می‌شوند، و در جهان نادیده گرفته. سرنوشتی که بیش از هر چیز، بی‌اعتمادی مردم به همه بازیگران ـ از طالبان گرفته تا دولت‌های منطقه و حتی نهادهای بین‌المللی ـ را عمیق‌تر کرده است.
Leave feedback about this