«اسلامیت و افغانیت»؛ نقاب طالبان بر چهره استبداد

طالبان این روزها بیش از هر زمان دیگر از دو واژه کلیدی برای توجیه قدرت خود استفاده می‌کنند: «اسلامیت» و «افغانیت». اما این مفاهیم در قاموس طالبان چه معنایی دارند؟

اسلامیت طالبان نه دین رحمت و عدالت است و نه بازتاب واقعی ایمان مردم؛ بلکه قرائتی خشک، قبیله‌ای و ابزاری از اسلام است. در این اسلامیت، تحصیل دختران «حرام» شمرده می‌شود، اما هزاران مدرسه جهادی رونق دارد؛ جایی که حقوق زنان لگدمال می‌شود، اما جشن‌های رسمی به نام «عزت اسلامی» برگزار می‌گردد.

افغانیت طالبان نیز نه نماد همبستگی ملی، بلکه پوششی برای انحصار قومی و حذف دیگران است. شعاری که در عمل به معنای حاکمیت یک قوم و یک قرائت خاص است، نه مشارکت همه اقوام و فرهنگ‌ها.

وقتی ملایعقوب، وزیر دفاع طالبان، در سالروز استقلال افغانستان می‌گوید افغان‌ها سه‌بار استقلال گرفته‌اند و هر بار در نگه‌داشت آن ناکام مانده‌اند، باید پرسید: چه کسی امروز استقلال و آزادی این کشور را تهدید می‌کند؟ خارجی‌ها یا همان کسانی که با شعار دین و قومیت، آزادی و کرامت مردم را خفه کرده‌اند؟

آزادی‌ای که ملایعقوب از آن دم می‌زند، کجاست؟ وقتی دختران از تحصیل محروم‌اند، رسانه‌ها در خفقان به سر می‌برند، اقوام غیرپشتون حذف شده‌اند و مخالفان یا سرکوب یا ناگزیر به فرار شده‌اند. اگر استقلال و آزادی تنها به معنای نبود اشغالگر خارجی باشد، پس آزادی درونی، آزادی بیان، آزادی زنان و آزادی سیاسی چه می‌شود؟

اسلامیت طالبان چیزی جز ابزار قدرت نیست. اسلامی که به آن استناد می‌کنند، نه ایمان مردم را تقویت می‌کند و نه عدالت را برقرار می‌سازد؛ بلکه همچون چماقی بر سر هر صدای مخالف فرود می‌آید.

افغانیت طالبان هم دروغی بیش نیست. وقتی در دولت طالبان هیچ صدایی از سادات ، تاجیک، ازبک یا ترکمن شنیده نمی‌شود، این «افغانیت» صرفاً شعاری برای توجیه حذف و تبعیض است.

ملایعقوب به جهان پیام می‌دهد که طالبان به نفع هیچ قدرتی علیه دیگری عمل نخواهند کرد، اما این بیش از آنکه سیاست خارجی باشد، هشدار به مردم افغانستان است: اگر علیه طالبان بایستید، استقلال و آزادی‌تان را از دست خواهید داد. در بیرون، طالبان نقاب می‌زنند تا مشروعیت بین‌المللی بگیرند، و در داخل، با توجیه «دسیسه بیگانگان»، هر صدای معترض را خاموش می‌کنند.

واقعیت این است که بزرگ‌ترین خطر برای استقلال افغانستان امروز بیگانه نیست؛ خود طالبان‌اند. استقلال واقعی زمانی معنا دارد که همه مردم در تعیین سرنوشت خود سهیم باشند، نه وقتی یک گروه مسلح همه چیز را مصادره کرده باشد. شعار «اسلامیت و افغانیت» چیزی جز نقاب بر چهره استبداد نیست؛ نقابی که دیر یا زود فرو خواهد افتاد و چهره واقعی آنان را برملا خواهد کرد.