در یک حادثه تکان‌دهنده ترافیکی در شاهراه هرات–کابل، ۷۴ تن به شمول ۱۴ کودک جان باختند؛ بس حامل مهاجران تازه‌اخراج‌شده از ایران پس از برخورد با کامیون و موتورسیکلت در آتش سوخت و تمام سرنشینان آن قربانی شدند.
این حادثه شب سه‌شنبه (۲۸ اسد) در شاهراه هرات–کابل رخ داد، زمانی که یک بس مسافربری حامل مهاجران افغان بازگشته از ایران، با یک کامیون باربری و یک موتورسیکلت برخورد کرد. پس از برخورد، بس دچار آتش‌سوزی شد و بیشتر قربانیان در میان شعله‌های آتش جان باختند.
به گفته احمدالله متقی، سخن‌گوی طالبان در هرات، آمار قربانیان نسبت به گزارش‌های اولیه افزایش یافته است. مقام‌های صحی محلی نیز تأیید کرده‌اند که اجساد بسیاری از قربانیان به دلیل شدت سوختگی قابل شناسایی نیست.
گفته می‌شود اکثر سرنشینان بس، مهاجرانی بودند که پس از سال‌ها غربت از ایران اخراج شده و در مسیر بازگشت به وطن دچار این سرنوشت مرگ‌بار شدند. خانواده‌های قربانیان می‌گویند بیشتر جان‌باختگان جوانانی بودند که برای یافتن نان به ایران رفته بودند و اکنون پیکر سوخته‌شان به خانه برگشته است.
در این رویداد علاوه بر مسافران اتوبوس، سرنشینان کامیون و موتورسیکلت نیز جان باخته‌اند.
گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد که سرعت غیرمجاز یکی از عوامل اصلی این فاجعه بوده است.
🔎 تحلیل آگاه
حادثه هرات یکی از مرگ‌بارترین رویدادهای ترافیکی در سال‌های اخیر افغانستان است؛ اما این نخستین بار نیست. شاهراه‌های کشور، به‌ویژه مسیرهای هرات–کابل و هرات–اسلام‌قلعه، بارها صحنه حوادث خونین بوده‌اند.
علل اصلی این فجایع روشن است:
- نبود زیرساخت‌های معیاری؛ جاده‌های ناایمن، باریک و پرخطر.
- فرسودگی وسایل نقلیه؛ بس‌ها و موترهای باربری بدون کنترول تخنیکی در رفت‌وآمدند.
- ضعف مدیریت ترافیک؛ نبود قانون‌مندی و نظارت جدی از رانندگان و وسایط.
- کمبود خدمات عاجل؛ نبود امکانات لازم برای نجات مسافران در هنگام آتش‌سوزی یا تصادف.
این بار، قربانیان مهاجران بازگشته از ایران بودند؛ شهروندانی که هم در بیرون از کشور بی‌پناه‌اند و هم در داخل وطن. مرگ آنان تنها نتیجه یک برخورد ساده نبود، بلکه محصول سال‌ها بی‌توجهی و ناتوانی در مدیریت جاده‌ها و امنیت ترافیکی است.
فاجعه هرات نشان داد که ترافیک در افغانستان تنها یک «مشکل شهری» نیست، بلکه به بحران ملی بدل شده است. شمار قربانیان تصادفات جاده‌ای گاهی از آمار تلفات حملات امنیتی هم بیشتر می‌شود؛ اما این بحران همچنان در حاشیه توجه مسئولان باقی مانده است.
اگر حکومت کنونی به جای شعارهای سیاسی، به اصلاح زیرساخت‌ها، نظارت جدی بر وسایط، آموزش رانندگان و ایجاد سیستم امداد عاجل توجه نکند، چنین فاجعه‌هایی باز هم تکرار خواهند شد.
Leave feedback about this