۹۰ درصد مردم افغانستان خواهان بازگشت آموزش دختران‌اند؛ سازمان ملل: «ممنوعیت‌ها ویرانگر است»

سازمان ملل متحد در گزارشی تازه اعلام کرد که بیش از ۹۰ درصد مردم افغانستان از حق آموزش دختران حمایت می‌کنند. این نهاد می‌گوید ممنوعیت تحصیل و کار زنان از سوی طالبان، پیامدهای ویرانگری بر جامعه و روند کمک‌رسانی داشته است.

خبرگزاری آگاه:
سازمان ملل روز جمعه، ۷ سنبله، در نشستی اعلام کرد که یک نظرسنجی تازه با حضور دو هزار نفر از سراسر افغانستان نشان می‌دهد اکثریت قاطع مردم، خواهان ادامه آموزش دختران هستند.

سوفیا کالترپ، رییس اقدام بشردوستانه سازمان ملل برای زنان، در کنفرانس خبری در ژنو گفت: «با وجود همه محدودیت‌ها، مردم افغانستان می‌خواهند دختران‌شان به تحصیل ادامه دهند.» او افزود که اکنون بیش از هر زمان دیگری باید در زمینه سلامت روان و خدمات بهداشتی زنان افغان سرمایه‌گذاری شود.

این نهاد هشدار داد که ممنوعیت کار زنان در سازمان‌های امدادرسان، روند کمک‌رسانی را به‌شدت آسیب زده است. بر اساس نظرسنجی سازمان ملل، ۹۷ درصد زنان افغان این ممنوعیت را «ویرانگر» توصیف کرده‌اند.

گزارش می‌افزاید که با گذشت چهار سال از تسلط طالبان، محدودیت‌ها همچنان در حال گسترش است. در تازه‌ترین مورد، گفته می‌شود رهبر طالبان فرمان حذف عکس زنان از تذکره‌ها را صادر کرده است.

تحلیل آگاه:
یافته‌های سازمان ملل، تضاد آشکار میان جامعه افغانستان و حاکمان کنونی را برملا می‌کند. در حالی که اکثریت قاطع مردم خواهان آموزش دختران‌اند، طالبان همچنان با لجاجت مسیر سرکوب و حذف زنان را ادامه می‌دهند. این فاصله عمیق میان خواست عمومی و تصمیمات حکومت، بیانگر بحران مشروعیت طالبان است؛ بحرانی که با هیچ فرمان مذهبی یا توجیه سیاسی پنهان نمی‌شود.

آموزش دختران در افغانستان دیگر یک مطالبه نخبه‌گانی نیست، بلکه به یک خواست ملی و عمومی بدل شده است. تلاش طالبان برای حذف زنان از عرصه‌های آموزشی و کاری، در واقع جنگی است نه فقط علیه زنان، بلکه علیه آینده جامعه. پیامد این سیاست، نسل بی‌سواد، انزوای اجتماعی و رکود اقتصادی است.

نکته مهم آن است که افکار عمومی افغانستان اکنون در کنار جامعه جهانی قرار دارد؛ مردم می‌خواهند آموزش و برابری جنسیتی ادامه یابد، در حالی که طالبان در مسیر عکس حرکت می‌کنند. این شکاف نه‌تنها مشروعیت داخلی طالبان را تضعیف می‌کند، بلکه تعاملات بین‌المللی آنان را نیز به بن‌بست می‌کشاند.

در حقیقت، سیاست طالبان بیش از آنکه نشانه قدرت باشد، اعتراف به ترس است: ترس از زنی باسواد که می‌تواند پرسشگر، منتقد و توانمند باشد.