کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO) در نشست اخیر خود در قرقیزستان، با صدور اعلامیه‌ای مشترک، بر تعهد خود برای کمک به افغانستان در راستای صلح، ثبات و توسعه پایدار تأکید کردند. آنان نقش سازمان ملل را در هماهنگی تلاش‌های بین‌المللی برجسته دانسته و خواهان افزایش کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان شده‌اند.
خبرگزاری آگاه:
به گزارش خبرگزاری تاس، اعضای سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO) روز دوشنبه، در پایان نشست خود در شهر چولپان‌آتای قرقیزستان، اعلامیه‌ای مشترک صادر کرده و حمایت خود را از افغانستان اعلام کردند.
در این اعلامیه آمده است:
«ما تعهد خود را برای کمک به افغانستان برای تبدیل شدن به کشوری صلح‌آمیز و باثبات و آمادگی خود را برای شرکت در تلاش‌های بین‌المللی برای تضمین توسعۀ افغانستان، با ایفای نقش هماهنگ‌کنندۀ مرکزی توسط سازمان ملل متحد، تکرار می‌کنیم.»
اعضای این سازمان همچنین از جامعه جهانی خواسته‌اند که کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان را افزایش دهد و بر نقش کلیدی سازمان ملل در جهت‌دهی به این تلاش‌ها تأکید کرده‌اند.
سازمان پیمان امنیت جمعی یک ائتلاف نظامی منطقه‌ای است که در سال ۱۹۹۲ در شهر تاشکند میان چند جمهوری پیشین شوروی تأسیس شد. اعضای کنونی آن شامل روسیه، قزاقستان، تاجیکستان، قرقیزستان، بلاروس و ارمنستان هستند.
🔍 تحلیل آگاه: تعهداتی که هنوز به واقعیت تبدیل نشده‌اند
📌 1. تعهدات تکراری، عمل‌کرد کم‌رنگ
سازمان پیمان امنیت جمعی پیش‌تر نیز تعهداتی مشابه در قبال افغانستان ابراز کرده بود، اما در عمل هیچ اقدام مشخص، پایدار یا مؤثری برای حمایت از صلح، دموکراسی یا مردم افغانستان انجام نداده است. عمده تمرکز این کشورها، به‌ویژه روسیه و تاجیکستان، بیشتر بر تهدیدات مرزی و مسائل امنیتی بوده تا حمایت واقعی از حقوق بشر یا توسعه اقتصادی.
📌 2. صلح با کدام بازیگر؟ مردم یا طالبان؟
در شرایطی که طالبان بدون هیچ مشروعیت دموکراتیک بر افغانستان حاکم‌اند و روزانه حقوق اساسی مردم را نقض می‌کنند، پرسش اینجاست که کشورهای عضو CSTO از «کدام صلح» سخن می‌گویند؟ اگر منظورشان تثبیت طالبان به عنوان حاکم بالفعل است، این نه تنها کمکی به صلح نمی‌کند، بلکه به دوام یک حکومت سرکوبگر مشروعیت می‌بخشد.
📌 3. سازمان ملل؛ هماهنگ‌کننده یا نظاره‌گر؟
هرچند نقش سازمان ملل در هماهنگی کمک‌ها قابل احترام است، اما بدون فشارهای سیاسی مشخص برای تغییر رفتار طالبان و احیای حقوق شهروندی در افغانستان، این کمک‌ها صرفاً نقش مُسکن خواهند داشت. سازمان ملل و کشورهای عضو CSTO باید از تعامل بی‌قید با طالبان بپرهیزند و خواهان مشارکت سیاسی مردم و بازگشت به مسیر دموکراتیک شوند.
📌 4. چه باید کرد؟
برای رسیدن به صلح واقعی، جامعه جهانی و نهادهایی چون CSTO باید به‌جای مواضع کلی و بی‌عمل، از راه‌کارهای ملموس حمایت کنند:
- سرمایه‌گذاری در نهادهای مدنی مستقل
- حمایت از رسانه‌ها و آزادی بیان
- فراهم‌کردن زمینه‌های آموزشی و اقتصادی برای زنان
- فشار دیپلماتیک بر طالبان برای احترام به خواست مردم
تعهد کشورهای عضو CSTO به صلح در افغانستان اگر صادقانه باشد، باید فراتر از شعار و اعلامیه باشد. بدون یک نگاه دقیق و مسئولانه به وضعیت سیاسی، امنیتی و حقوق‌بشری افغانستان، این تعهدات معنایی نخواهد داشت.
مردم افغانستان، نه صرفاً به کمک غذایی و بیانیه‌های دیپلماتیک، بلکه به حمایت واقعی برای بازگشت به حاکمیت مردم، دموکراسی و کرامت انسانی نیاز دارند.
Leave feedback about this