برگزاری باشکوه مراسم عزاداری عاشورا در شهر روستوک آلمان

هم‌زمان با فرا رسیدن ایام سوگواری محرم، محبان اهل بیت (ع) در شهرهای مختلف آلمان از جمله برلین، هامبورگ، فرانکفورت، آوگسبورگ، مونیخ، رگنسبورگ، هایلبرن و سایر ایالت‌ها، همچون سال‌های گذشته مراسم عزاداری حضرت امام حسین (ع) و یاران باوفایش را با شکوه و معنویت خاصی برگزار کردند.

در شهر روستوک واقع در شمال‌شرق آلمان نیز، مراسم سوگواری عاشورای حسینی به همت مرکز فرهنگی توحید برگزار گردید. این مراسم در شب عاشورا با حضور جمعی از شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) برگزار شد و فضای معنوی و حزن‌آلودی را رقم زد.

در این مراسم، مداحان و روضه‌خوانان اهل بیت (ع) با نوحه‌خوانی و سینه‌زنی، یاد و خاطره شهدای کربلا را زنده کردند. همچنین، حجت‌الاسلام والمسلمین سید جعفر عادلی حسینی، از اعضای مؤسس مرکز فرهنگی توحید، به ایراد سخنرانی پرداخت.

ایشان در سخنان خود با اشاره به پیام‌های عاشورا، بر مفاهیمی همچون بیداری، کرامت انسانی و مسئولیت‌پذیری در جهان امروز تأکید کرد و عاشورا را نماد مقاومت در برابر ظلم، بی‌عدالتی و مهاجرستیزی دانست. حجت‌الاسلام عادلی حسینی، عاشورا را پیام‌آور اسلام عدالت‌محور، اخلاق‌گرا، مهربان و کرامت‌مدار توصیف کرد که برای همه انسان‌ها درس‌های بزرگ و جاودانه‌ای دارد.

وی در ادامه سخنانش، به تاثیر آموزه‌های عاشورا در جوامع امروز پرداخت و بیان کرد که زنده نگه داشتن یاد و پیام امام حسین (ع) موجب تقویت وحدت، همدلی و عدالت‌طلبی در بین مسلمانان و همه آزادگان جهان می‌شود.

این مراسم معنوی با قرائت زیارت عاشورا و دعای کمیل به پایان رسید.

شرح کامل سخنان حجت‌الاسلام والمسلمین سید جعفر عادلی حسینی در مراسم عاشورا، متعاقباً در سایت و کانال‌های مرکز فرهنگی توحید منتشر خواهد شد.

همه‌ساله، محبان اهل بیت (ع) در شهرهای مختلف آلمان از جمله برلین، هامبورگ، فرانکفورت، آوگسبورگ، مونیخ، رگنسبورگ، هایلبرن و دیگر ایالت‌ها، مراسم سوگواری حضرت امام حسین (ع) را با شکوه خاصی برگزار می‌کنند. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی جهاد فرهنگی، امسال نیز همانند سال‌های گذشته، مراسم عزاداری ایام محرم و بزرگداشت جان‌فشانی‌های حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفایش، در شهر روستوک در شمال‌شرق آلمان برگزار شد. این مراسم در شب عاشورا به همت مرکز فرهنگی توحید برگزار گردید. در این محفل، مداحان و روضه‌خوانان اهل بیت (ع) به مرثیه‌سرایی، عزاداری و سینه‌زنی پرداختند. همچنین، حجت‌الاسلام والمسلمین سید جعفر عادلی حسینی، یکی از اعضای مؤسس مرکز فرهنگی توحید، در این مراسم به سخنرانی پرداخت. ایشان با اشاره به پیام‌های عاشورا، بر مفاهیمی چون بیداری، کرامت انسانی و مسئولیت‌پذیری در جهان امروز تأکید کرد و پیام جهانی عاشورا را در تقابل با موج مهاجرستیزی و بی‌عدالتی، یادآور اسلام عدالت‌محور، اخلاق‌گرا، مهربان و کرامت‌مدار دانست. در ادامه، رئیس سازمان جهاد فرهنگی به موضوعاتی چون عاشورا و زن؛ پیام‌رسانی در برابر تحریف و افغانستان؛ عاشورا و وحدت اسلامی پرداخت که شرح کامل سخنان این محقق و پژوهشگر کشور در ادامه خواهد آمد. —————- عاشورا؛ پیام بیداری، کرامت و مسئولیت در جهان امروز با عرض تسلیت ایام سوگواری حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع)، برخود لازم می‌دانم از دست‌اندرکاران و برگزارکنندگان این مراسم، به‌ویژه اعضای گرامی مرکز فرهنگی توحید و همه شرکت‌کنندگان محترم در این محفل معنوی، صمیمانه سپاسگزاری کنم. در این دقایق کوتاه، بر آنم تا نکاتی از پیام جاودان و درس‌های ماندگار نهضت حسینی را با شما در میان بگذارم. ما در ایامی به سر می‌بریم که یادآور یکی از بزرگ‌ترین و اثرگذارترین جنبش‌های آزادی‌خواهانه در تاریخ بشریت است؛ نهضتی که نه‌تنها متعلق به مسلمانان، بلکه پیام‌آور عدالت، آزادگی و کرامت انسانی برای تمامی آزادگان جهان است. عاشورا صرفاً یک واقعه تاریخی نیست؛ بلکه معیاری همیشگی برای تمایز حق از باطل، ایستادگی در برابر ظلم و حفظ شرافت انسانی است. ۱. اهمیت تاسوعا و عاشورا ماه محرم، آغاز سال هجری قمری و از ماه‌های حرام در تقویم اسلامی، یادآور اوج ایثار و حماسه‌سازی در تاریخ اسلام است. در این ماه، دو روز تاسوعا و عاشورا جایگاهی ویژه دارند:

تاسوعا (نهم محرم) در این روز، سپاه یزید حلقه محاصره را بر خیمه‌گاه امام حسین(ع) تنگ‌تر کرد و آب را بر خاندان ایشان بست. همچنین، شمر وارد کربلا شد و امان‌نامه‌ای برای فرزندان ام‌البنین آورد؛ اما حضرت ابوالفضل‌العباس(ع) با قاطعیت آن را رد کرد. تاسوعا، نماد غیرت، وفاداری و برادری است؛ روزی که عباس بن علی(ع) اوج ایثار و مردانگی را در راه دفاع از امام خود به نمایش گذاشت.

عاشورا (دهم محرم) روزی که امام حسین(ع) و یاران وفادارش مظلومانه به شهادت رسیدند. این روز، نه‌تنها روز غلبه خون بر شمشیر، بلکه تجلی‌گاه فریاد جاودانه «هیهات منّا الذلّه» است. عاشورا، روز پیروزی حق بر باطل، حقیقت‌طلبی بر منفعت‌طلبی، و پایداری بر تسلیم است واگر به قیمت جان تمام شود. ۲. پیام‌ها و درس‌های عاشورا برای جهان امروز شاید برای برخی، به‌ویژه نسل جوان و مخاطبان فضای مجازی، این پرسش مطرح باشد که چرا پس از گذشت بیش از چهارده قرن، همچنان از عاشورا سخن می‌گوییم؟ این پرسش فرصتی است برای تأملی دوباره در پیام جاودان امام حسین(ع): الف) ایستادگی در برابر ظلم و فساد با مرگ معاویه، فرزندش یزید ادعای خلافت کرد. امام حسین(ع) به دلیل فسق، فساد، شراب‌خواری و خون‌ریزی یزید، بیعت با او را رد کرد و فرمود: «مثلی لا یبایع لمثله» کسی چون من، با فردی چون او بیعت نمی‌کند. یزید، ولید بن عتبه، والی مدینه را مأمور گرفتن بیعت از چهره‌هایی چون حسین بن علی(ع)، عبدالله بن زبیر، عبدالله بن عمر و عبدالرحمن بن ابی‌بکر کرد. عبدالله بن زبیر شبانه به مکه گریخت؛ عبدالله بن عمر بیعت کرد و عبدالرحمن در مسیر مکه درگذشت. اما امام حسین(ع) همراه سی نفر از جوانان بنی‌هاشم به دارالاماره رفت، آنان را بیرون نگاه داشت و خود وارد مجلس شد. ولید، خبر مرگ معاویه را داد و خواستار بیعت شد. امام پاسخ داد: «أَیُّهَا الاَمیرُ! إِنّا أَهْلُ بَیْتِ النَّبُوَّةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسالَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلائِکَةِ وَ مَحَلُّ الرَّحْمَةِ وَ بِنا فَتَحَ اللّهُ وَ بِنا خَتَمَ، وَ یَزیدُ رَجُلٌ فاسِقٌ شارِبُ خَمْر قاتِلُ النَّفْسِ المحَرَّمَةِ مُعْلِنٌ بِالْفِسْقِ، وَمِثْلی لا یُبایِعُ لِمِثْلِهِ، وَ لکِنْ نُصْبِحُ وَ تُصْبِحُونَ وَ نَنْتَظِرُ وَ تَنْتَظِرُونَ أَیُّنَا أَحَقُّ بِالْخِلافَةِ وَالْبَیْعَةِ». «ای امیر! ما اهل بیت نبوت، معدن رسالت، محل رفت‌وآمد فرشتگان و جایگاه رحمت الهی هستیم. آغاز و پایان دین با ماست. یزید، مردی فاسق، شراب‌خوار، آدم‌کش و گناه‌کار علنی است؛ چگونه ممکن است من با او بیعت کنم؟» سپس افزود: «إنّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ وَ عَلَى الاِسْلامِ، ألسَّلامُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ الاُمَّةُ بِراع مِثْلَ یَزِیدَ، وَ لَقَدْ سَمِعْتُ جَدِّی رَسُولَ اللهِ(صلى الله علیه وآله) یَقُولُ: اَلْخِلافَةُ مُحَرَّمَةٌ عَلى آلِ أَبِی سُفْیانَ فاذا رأیتم معاویة علی منبری فابقروا بطنه. فَوَاللَّهِ لَقَدْ رَآهُ أَهْلُ المَدینَةِ عَلی مِنْبَرِ جَدّی فَلَمْ یفْعَلُوا ما أُمِرُوا بِهِ، فَابْتَلاهُمُ اللَّهُ بِاِبْنِهِ یزیدَ! زادَهُ اللَّهُ فی النَّارِ عَذاباً». بر اسلام باید سلام فرستاد اگر امت به زمامداری چون یزید گرفتار شود. باید فاتحه اسلام را خواند! من از جدّم رسول خدا شنیدم که مى فرمود: خلافت بر خاندان ابوسفیان حرام است و از پیامبر شنیدم که اگر آنان را بر منبر من دیدید، شکمشان را بدرّید. ولی مردم مدینه چنین نکردند و اکنون گرفتار یزید شده‌اند. ب) مسئولیت‌پذیری در برابر حق در برابر فشار بیعت، امام حسین(ع) راه هجرت را برگزید. به مکه رفت و سپس در پاسخ به دعوت کوفیان، تصمیم به حرکت گرفت. بنا بر برخی روایات، تعداد نامه‌های کوفیان تا دوازده هزار مورد نیز می‌رسید. این حرکت، شورشی کور نبود؛ بلکه قیامی آگاهانه برای اصلاح امت پیامبر(ص) و بازگرداندن جامعه به مسیر عدل و معنویت بود. آن حضرت فرمود: « إنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَلاَبَطِرًا وَلاَمُفْسِدًا وَلاَظَالِمًا وَإنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاْءصْلاَحِ فِي أُمَّه جَدِّي مُحَمَّدٍ صَلَّي اللَهُ عَلَيْهِ وَءَالِهِ؛ أُرِيدُ أَنْ ءَامُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهَي عَنِ الْمُنْكَرِ، وَأَسِيرَ بِسِيرَه جَدِّي وَسِيرَه أَبِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام…» من برای فساد، طغیان یا خودنمایی قیام نکرده‌ام؛ تنها هدفم، اصلاح امت جدم است. می‌خواهم به معروف فرمان دهم، از منکر بازدارم، و به سیره پیامبر و پدرم بازگردم. عاشورا، نه فقط خاطره‌ای از گذشته، بلکه نوری راهگشا برای آینده انسان است. پیام آن، فرازمانی و فرامکانی است. امروز، در دنیایی که با بحران عدالت، کرامت و مسئولیت مواجه است، نیازمند بازخوانی آموزه‌های عاشورا هستیم. درس امام حسین(ع) به ما این است که باید همواره در برابر ظلم بایستیم، در مسیر حق حرکت کنیم و مسئولیت تاریخی خود را در قبال جامعه بشری فراموش نکنیم. پیام جهانی عاشورا در عصر مهاجرستیزی و بی‌عدالتی در روزگاری که موج‌های پیاپی اسلام‌هراسی، مهاجرستیزی، افراط‌گرایی، تحقیر انسان‌ها و وارونگی ارزش‌ها، جهان را فراگرفته است، پیام عاشورا از همیشه زنده‌تر و راه‌گشاتر است. عاشورا نه‌فقط یک واقعه تاریخی، بلکه مکتبی زنده و پویاست؛ مدرسه‌ای برای آموختن ایستادگی، کرامت، آگاهی و مسئولیت‌پذیری در برابر ظلم. بقول علامه سید اسماعیل بلخی: تأسیس کربلا نه فقط بهر ماتم است دانش‌سرای و مکتب اولاد آدم است پیام عاشورا؛ اسلامِ عدالت، اخلاق، مهربانی و کرامت در جهانی که اسلام را با افراط‌گرایی و خشونت معرفی می‌کنند، تنها راه مقابله با این تصویر واژگون، نمایش اسلام حسینی از طریق رفتار، گفتار و منش ماست. باید به مهاجرستیزان نشان دهیم که مهاجران، وارثان پیام کربلا هستند. مهاجرت ما، فرصتی است برای نمایاندن چهره‌ واقعی اسلام؛ اسلامی که حسین‌ بن علی (ع) برای احیای آن، جان خود را فدا کرد. اگر حسین(ع) برای اصلاح امت جدّش آگاهانه به استقبال شهادت رفت، ما که خود را پیرو او می‌دانیم، باید راه او را در بیدارسازی، دفاع از حقیقت، و پایداری بر عهد، ادامه دهیم. و اگر زینب کبری(س) با شجاعت و عزت، پیام عدالت‌خواهی حسین(ع) را از دل اسارت و غربت به گوش تاریخ رساند، امروز نیز بر ماست که مخاطبانی آگاه، دغدغه‌مند و وفادار به آن پیام باشیم؛ هم‌صدا با زینب(س)، رسالت روشنگری را بر دوش گیریم. اما امروز، چرا بسیاری از رهبران، سیاست‌مداران و عالمان دینی، در برابر موج مهاجرستیزی سکوت کرده‌اند؟ وقتی به رنج و سرنوشت مردم خود می‌نگریم، دل از درد لبریز می‌شود؛ گویی انسانیت به فراموشی سپرده شده است. ملتی که در بحبوحه‌ی جنگ، هزاران شهید برای دفاع از منافع دیگران تقدیم کرد، و در آرزوی زندگی بهتر، جان خود را بر امواج دریا نهاد، سزاوار چنین بی‌مهری و بی‌تفاوتی نیست؛ نه تنها از سوی بیگانگان، بلکه متأسفانه حتی از جانب برخی از سیاست‌مداران خود ما نیز با سکوت پاسخ داده شد. آیا کرامت انسانی، اصلی فراموش‌شدنی است؟ امام حسین(ع) برای احیای انسانیت قیام کرد. سپاه او آیینه‌ای از تنوع و آزادگی بود: سیاه و سفید، مسلمان و مسیحی، عرب و غیرعرب، زن و مرد. عاشورا مرز نمی‌شناسد؛ پیام آن جهانی است، برای هر آزاده‌ای، در هر زمان و مکان. اما امروز، آنان که دم از مسلمانی و حسینی بودن می‌زنند، آیا در کنار مظلومان ایستاده‌اند یا پشت دیوارهای بی‌تفاوتی پنهان شده‌اند؟ غریب بودن، مانع روشنگری نمی‌شود. عاشورا و زن؛ پیام‌رسانی در برابر تحریف نقش حضرت زینب‌(س) در استمرار نهضت عاشورا، کمتر از شهادت حسین‌(ع) نبود. اگر زینب نبود، عاشورا در کربلا دفن می‌شد. او به ما آموخت که پیام‌داری و روشنگری وظیفه‌ای همگانی است. امروز که دختران مسلمان در بسیاری از کشورها از تحصیل باز می‌مانند و زنان مهاجر قربانی تبعیض‌اند، باید از زینب (س) الهام بگیریم؛ بر ضرورت آگاهی، آموزش و حضور اجتماعی زنان تأکید کنیم. افغانستان؛ عاشورا و وحدت اسلامی در افغانستان، عاشورا صرفاً مراسمی مذهبی برای شیعیان نبوده، بلکه همواره بستری برای همگرایی دینی، فرهنگی و اجتماعی میان مسلمانان این سرزمین بوده است. از دیرباز، روز عاشورا در افغانستان تعطیل رسمی به شمار می‌رفت. پادشاهان وقت در مراسم عزاداری در تکیه‌خانه عمومی چنداول شرکت می‌کردند. پس از رحلت آیت‌الله العظمی حجت، بزرگان اهل سنت، اعضای کابینه و شخصیت‌های برجسته ملی در مراسم عاشورا در مسجد جامع محمدیه تپه‌ی حضور می‌یافتند و همراه با آیت‌الله العظمی شهید واعظ، به عزاداری می‌پرداختند. همدلی پیروان مذاهب مختلف، اقوام و حکومت‌ها، از عاشورا در افغانستان چهره‌ای وحدت‌بخش ساخته بود. حذف تعطیلی عاشورا از تقویم رسمی و ایجاد محدودیت در برگزاری مراسم، حاصل نگاه خودخواهانه، قدرت‌طلبانه و تلاش برای مرجع‌سازی قومی است؛ نه تصمیمی ملی یا دینی. در دوران جهاد نیز، نام امام حسین‌(ع) الهام‌بخش مبارزه با استبداد و اشغالگری بود. امروز نیز با بازگشت به روح عاشورا می‌توانیم در برابر افراط‌گرایی، تفرقه، نژادپرستی و فساد ایستادگی کنیم. بازگشت به فرهنگ عاشورا یعنی: بیداری و آگاهی در برابر ظلم داخلی و خارجی تربیت نسل جوان بر پایه ارزش‌های حسینی پرهیز از تفرقه و دعوت به وحدت امت اسلامی دفاع از مظلوم، حتی اگر مسلمان نباشد ایفای نقش فعال در جامعه مهاجر حفظ زبان، دین، فرهنگ و احساس مسئولیت در قبال نسل آینده سخن پایانی عاشورا آیینه‌ای است برای خودشناسی؛ باید خود را در آن دید و راه را از بی‌راهه بازشناخت. اگر پیام عاشورا را به‌درستی دریابیم، خواهیم دانست که حتی در غربت نیز می‌توان روشنی آفرید و فریاد حقیقت سر داد. عاشورا را نباید تنها در اشک و ماتم خلاصه کرد. اگر می‌خواهیم حسینی باشیم، باید حسینی بیندیشیم، حسینی رفتار کنیم و حسینی بایستیم. در هر کجای جهان که باشیم، اگر راه حسین‌(ع) را ادامه دهیم، کربلا زنده است و پیام آن جاری. زیرا اگر امام حسین‌(ع) قیام نمی‌کرد، یزید چهره اسلام را دگرگون می‌ساخت و آن را به نابودی می‌کشاند. چنان‌که در تاریخ آمده، یزید در تنها سه سال حکومت خود مرتکب جنایات سنگینی شد. خدا می‌داند که اگر بیشتر می‌ماند، چه فجایعی را رقم می‌زد. تنها سه نمونه از جنایات یزید: در سال ۶۱ قمری، فاجعه کربلا و شهادت امام حسین‌(ع) و یارانش در سال ۶۳ قمری، حمله به مدینه و کشتار هزاران تن از صحابه و حافظان قرآن در واقعه حَرَّه در سال ۶۴ قمری، حمله به مکه و سوزاندن کعبه با منجنیق السلام علی الحسین، و علی علی‌ بن‌ الحسین، و علی‌ أولاد الحسین، و علی‌ أصحاب الحسین قصیده رائیه ابن عرندس حلّی حاصل ما زین جهان مهر و تولای توست / بوسه‌گه ما مدام خاک کف پای توست عشق تو شد دین ما، مهر تو آیین ما / تو دانی و روز حشر، ز بار سنگین ما یکی از القاب سیدالشهدا(ع)، «عطشان» است؛ چنان‌که در روایات، زیارت‌نامه‌ها و متون تاریخی به‌کرات به آن اشاره شده است. از جمله در حدیثی از امام محمد باقر(ع) آمده است: «إنّ الحسین… قُتِل مظلوماً مَکروباً عطشاناً» یعنی: به‌درستی که حسین(ع) مظلومانه، در حالی‌که اندوه او را فراگرفته بود، با لب تشنه به شهادت رسید. در میان آثار ادبی مرتبط با این مصیبت جانکاه، قصیده‌ی رائیه‌ی «ابن عرندس حلّی» از اشعار بی‌نظیر و تأثیرگذار است. مرحوم حاج شیخ عبدالزهراء کعبی (متوفای ۱۳۹۳ق)، از خطبای برجسته‌ی کربلا، نقل کرده است: روزی وارد صحن حرم سیدالشهدا(ع) شدم. فردی را دیدم که کنار یکی از حجره‌ها نشسته و کتاب می‌فروشد. چون مرا شناخت، صدا زد و گفت: «فلانی! کتابی دارم که احتمالاً مورد توجه شماست؛ مجموعه‌ای از اشعار است. لطفاً برایم بخوان.» کعبی می‌گوید: «وقتی آن کتاب را دیدم، احساس کردم گمشده‌ام را یافتم، چون مدتی در پی آن بودم.» این کتاب، همان قصیده‌ی ابن عرندس، شاعر نام‌آشنای اهل‌بیت(ع)، بود. کتاب را گرفتم و در مقابل ایوان طلا نشستم و شروع به خواندن کردم. در این هنگام، مردی باوقار و با لباس اهل علم، کنارم نشست و با دقت به ابیات گوش می‌داد. وی ادامه می‌دهد: «هرگاه به این بیت رسیدم: أیُقْتَلُ ظَمْآنًا حُسَیْنٌ بِکَرْبَلَا / وَ فی کُلِّ عُضْوٍ مِنْ أنامِلِهِ بَحْرُ او به‌شدت گریست و نگاهش را به سوی مرقد سیدالشهدا(ع) دوخت و این بیت را بارها تکرار کرد. آن گریه، شبیه گریه‌ی زن جوان‌مرده بود. پس از اتمام قصیده، آن مرد ناگهان ناپدید شد و بعد فهمیدم که او، وجود مبارک امام زمان(عج) بوده است.» علامه امینی در جلد هفتم کتاب الغدیر می‌نویسد: «در میان اصحاب امامیه مشهور است که هرجا قصیده‌ی ابن عرندس خوانده شود، امام مهدی(عج) در آن مجلس حاضر می‌شود.» ازاین‌رو، چون این اشعار مورد توجه خاص امام عصر(عج) است و حضور ایشان را جلب می‌کند، در یاد مظلومیت جدّ بزرگوارشان، زمزمه می‌کنیم: أیُقْتَلُ ظَمْآنًا حُسَیْنٌ بِکَرْبَلَا / وَ فی کُلِّ عُضْوٍ مِنْ أنامِلِهِ بَحْرُ چگونه حسین(ع) با لب تشنه در کربلا شهید شود، در حالی‌که در هر عضو از وجودش دریایی موج می‌زند؟ وَ والِدُهُ السّاقی عَلی الحَوضِ فی غَدٍ / وَ فاطِمَةٌ ماءُ الفُراتِ لَها مِهرُ در حالی‌که پدرش علی(ع)، فردای قیامت ساقی حوض کوثر است و آب فرات، مهریه‌ی مادرش زهرا(س) بوده است. فَوَالَهْفَ نَفْسی لِلْحُسَیْنِ وَ ماجَنی / عَلَیْهِ غَدَاةَ الطّفِّ فی حَرْبِهِ الشِّمْرُ جانم بر حسین(ع) می‌سوزد و آنچه در روز عاشورا شمر بر او روا داشت. این همان مصیبتی است که همه‌ی انبیاء برای آن گریه کرده‌اند، جبرئیل آن را برای آنان خوانده، و همه‌ی امامان ما بر آن اشک ریخته‌اند. امام زمان(عج) نیز در هنگام ظهور، برای جدّ مظلومش، این فریاد را سر می‌دهد: ألا یا أهلَ العالَم، إنّ جدّی الحسین قُتِلَ عَطشاناً ای مردم جهان، همانا جدّم حسین را با لب تشنه شهید کردند. و چه نیکو گفته‌اند: زان تشنگان هنوز به عیّوق می‌رسد / فریاد العطش ز بیابان کربلا گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی جهاد فرهنگی