بازداشت گسترده زنان بدون محرم شرعی؛ پژواک خاموش فریاد‌های نیمی از افغانستان

بازداشت زنان و دختران به بهانه نداشتن محرم شرعی، فراتر از یک محدودیت حقوقی یا اقدامی امنیتی است؛ این واقعه تلخ، نمادی آشکار و دردناک از سرکوبی عمیق و سیستماتیک است که طالبان با همه قدرت خود بر نیمی از جامعه افغانستان تحمیل کرده‌اند. زنانی که نه فقط نیمی از جمعیت، بلکه ستون‌های حیاتی خانواده، فرهنگ و اقتصاد این سرزمین‌اند، اینک در چنگال ظلم و محرومیت گرفتار آمده‌اند؛ محرومیتی که تنها جسم آن‌ها را زندانی نکرده، بلکه روح و امیدشان را نیز به بند کشیده است.

هر بازداشت، هر ممنوعیت، هر گامی که طالبان برای محدود کردن آزادی زنان برمی‌دارند، زخمی عمیق بر پیکر جامعه افغانستان است. زنانی که روزگاری پرچمدار آموزش، سلامت و تحول بودند، اکنون هر روز بیش از پیش به حاشیه رانده می‌شوند، از حق تحصیل و اشتغال محروم می‌گردند و ناامیدی سایه سنگینی بر دل‌هایشان گسترده است. این سیاست‌ها نه تنها نقض آشکار حقوق بشر، بلکه ضربه‌ای سهمگین به بنیان‌های اجتماعی و فرهنگی افغانستان محسوب می‌شود که می‌تواند ریشه‌های جامعه را به لرزه درآورد.

طالبان با این اقدامات خودسرانه و ظالمانه، می‌خواهند صدای اعتراض و مقاومت زنان را خاموش کنند؛ اما نمی‌دانند که هر بار که زنان را به زندان‌های ناامیدی می‌افکنند، اراده و استقامت آن‌ها شعله‌ورتر می‌شود. تاریخ افغانستان مملو است از زنانی که در سخت‌ترین شرایط نیز تسلیم نشدند و برای عدالت، آزادی و شرافت جنگیدند.

امروز، جامعه جهانی بیش از هر زمان دیگر مسئول است که صدای این زنان را بشنود و برای پایان دادن به این ظلم بزرگ، فشارهای سیاسی، دیپلماتیک و انسانی را افزایش دهد. اگر سکوت و بی‌عملی کنیم، ظلم ادامه خواهد یافت و نسل‌های آینده در بند تبعیض، ظلم و سرکوب گرفتار خواهند ماند.

بازداشت زنان بدون محرم شرعی، فاجعه‌ای انسانی است که نه تنها آینده زنان، بلکه سرنوشت کل افغانستان را در معرض خطر قرار می‌دهد. تنها با همبستگی بین‌المللی، ایستادگی مردم افغانستان و فشار مستمر بر طالبان می‌توان این زنجیرهای ظلم را شکست و مسیر آزادی، عدالت و برابری را برای این سرزمین دشوار هموار ساخت.