رسوایی در کاخ طالبان؛ وقتی اخلاق داعشی در برابر هوس‌های ناپاک تسلیم می‌شود

انتشار ویدیوی جنسی فضل‌هادی احمد، رئیس دفتر نمایندگی وزارت امور خارجه طالبان در ننگرهار، نه تنها یک بحران اخلاقی فردی بلکه نمادی از عمق فساد و ضعف ساختاری در میان حاکمان کنونی افغانستان است. طالبان که خود را مدافعان اصول اسلامی و حامیان عدالت و پاکی معرفی می‌کنند، با چنین مواردی تصویری متناقض و به شدت مخدوش از خود به نمایش می‌گذارند؛ تصویری که به جای اقتدار و مشروعیت، بیشتر نشان‌دهنده یک حکومت ناتوان و بی‌سامان است.

در حالی که ادعای طالبان بر این است که حکومتشان بر اساس شریعت و ارزش‌های اخلاقی استوار است، واقعیت‌های موجود در درون ساختار آنها حکایت از ضعف‌های عمیق دارد. انتشار ویدیوهایی که نشان‌دهنده رفتارهای ناپسند و غیرشرعی مقامات طالبان است، عملاً اعتماد عمومی را به این گروه به شدت کاهش داده است. آنچه این بحران را عمیق‌تر می‌کند، واکنش حکومت طالبان به این موارد است؛ به جای برخورد قاطع و پاسخگویی شفاف، شاهد انتقال افراد متخلف به مناصب دیگر و حتی تمجید از آنها هستیم. این رفتارها نه تنها مانع اصلاحات جدی می‌شود، بلکه موجب گسترش فساد و افزایش نارضایتی عمومی می‌گردد.

فرهنگ «رسوایی‌پوشی» که در سیستم طالبان ریشه دوانده، یک بیماری مزمن است که سال‌هاست مشروعیت این گروه را تحت‌الشعاع قرار داده است. هر بار که فساد یا تخلفی فاش می‌شود، به جای پاکسازی و مجازات متخلفان، آنها به سمت پست‌های دیگر منتقل می‌شوند تا ظاهراً موضوع ختم به خیر شود. این شیوه نه تنها نشان‌دهنده ضعف مدیریتی و ناتوانی در اعمال عدالت است، بلکه پیامی منفی به بدنه حاکمیتی و جامعه می‌فرستد که قانون‌گریزی و سوءاستفاده از قدرت بدون مجازات خواهد ماند.

از سوی دیگر، این رسوایی‌ها هزینه سنگینی بر دوش مردم افغانستان می‌گذارد؛ مردمی که روزانه با مشکلات امنیتی، اقتصادی و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و به امید حکومت عادل و کارآمد، زندگی خود را به آینده‌ای بهتر گره زده‌اند. در چنین شرایطی، غفلت حاکمان از فسادهای گسترده و اولویت دادن به حفظ چهره در برابر پاسخگویی، به معنای خیانت به اعتماد مردم است و این مسئله بحران مشروعیت طالبان را عمیق‌تر می‌کند.

در این میان، شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی به عنوان تنها صدای باقی‌مانده برای افشای فساد و بی‌عدالتی عمل می‌کنند. با وجود تلاش طالبان برای کنترل رسانه‌ها و محدود کردن دسترسی به اطلاعات، انتشار ویدیوهای جنجالی و اسناد فساد در فضای مجازی نشان می‌دهد که صدای مردم خاموش نخواهد شد. این واقعیت گواهی است بر رشد آگاهی عمومی و مقاومت جامعه در برابر سانسور و سرکوب اطلاعات.

اما این مسائل تنها چالش‌های اخلاقی نیستند؛ بلکه نشانه‌هایی از بحران کلی در ساختار قدرت طالبان است که بدون اصلاحات واقعی و جدی، نمی‌تواند مسیر بهبودی را طی کند. فساد گسترده، ضعف پاسخگویی و ناتوانی در مدیریت شفاف، اعتماد داخلی و بین‌المللی را خدشه‌دار کرده و چشم‌انداز ثبات و پیشرفت افغانستان را تیره و تار ساخته است.

به طور خلاصه، ویدیوهای رسوایی و نحوه مدیریت آنها توسط طالبان، نشان‌دهنده پایان بازی حکومت مشروعیت‌ساز این گروه است. تا زمانی که طالبان نتوانند با این بحران‌ها به صورت صادقانه و مؤثر مقابله کنند و ساختاری شفاف و مسئولیت‌پذیر ایجاد نمایند، نه تنها مشروعیت خود را در داخل کشور از دست خواهند داد، بلکه حمایت‌های احتمالی جامعه جهانی را نیز به خطر خواهند انداخت. افغانستان امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند حکومتی پاک‌دست، پاسخگو و قابل اعتماد است؛ حکومتی که بتواند به جای سرپوش گذاشتن بر فساد، آن را ریشه‌کن کند و راه را برای توسعه و صلح هموار سازد.