نویسنده :مهدی ثاقب
15 اگست تاریک ترین روز تاریخ افغانستان است، زمانی که یک گروه وحشی، تروریست و متحجر از فرصتی که کشورهای مشخص و نیز ضعف حکومت ناتوان و مفسد برای شان میدهند استفاده کرده و میلیون ها شهروند افغانستان را به گروگان گرفتند و عملا زنان و دختران را از کار و تحصیل محروم ساخته و تفکر افراطی را در افغانستان گسترش میدهند. امروز کمتر کسی است که بتواند بصورت علنی با این نظام مخالف کند و اعتراض نماید.
من فکر میکنم اگر هموطنان ما در داخل افغانستان با مشکلات زیادی در راستای بلند کردن صداهای شان مواجه اند و نمیتوانند حقایق را برملا سازند بر ما و کسانی که در خارج از کشور هستند لازم است تا صدای این اعتراض را جهانی سازیم؛ به مردم دنیا نشان دهیم که افغانستان در حالت فاجعه باری قرار دارد، زنان و دختران در زندان های خانگی و از هر گونه حقوق اولیه شان محرومند. نظامیان پیشین و معترضان و افراد آگاه جامعه یا کشته میشوند و یا زندانی و شکنجه و یا هم در خانه های شان حق هیچ گونه فعالیت سیاسی و مدنی را ندارند. باید به گوش جهانیان رسانیده شود که سانسور و ارعاب و وحشت بر سر هر هموطن در افغانستان حکمفرماست، حتی کتاب های تاریخی و حقایق روز به نام تضاد با دین از کتاب فروشی ها جمع آوری و صاحبان و ناشران و نویسنده گانش با اتهام های کذایی اخطار و یا دستگیر میشوند. باید به جهان فهمانده شود که با رفتن چند یوتوبر و سیاح و گردشگر خارجی برای توجیه و سفیدنمایی طالبان و نظام غیر مشروع شان نه تنها درد مردم افغانستان را مداوا میکند بلکه مردم افغانستان را بیشتر ناراحت میسازد. اینکه مردان و جوانان زیادی تن به مهاجرت به کشورهای همسایه میدهند تا لقمه نانی بدست آوردند و دخترانشان به مکتب روند، نشان میدهد که چقدر اوضاع اسفبار است.
ما نمیتوانیم طالبان را و حتی لابی گران انها را ببخشیم. ما نمیتوانیم با توجیه نبود بدیل برای این گروه تروریستی بر ابقای آنان در قدرت همچنان چشم پوشی کنیم. امروز اگر صدای ما شنیده نشود فردا و هر روز سفارت خانه ای با دسته های گل به روی طالبان در هر کشوری گشایش خواهد یافت.
امروز تقریبا نزدیک به یک میلیون نفر در نتیجه حاکمیت طالبان به کشورهای اروپایی و امریکایی آمدند؛ لازم است اگر ده درصد این جمعیت به اعتراض و نه گفتن به طالبان اقدام نمایند؛ صدای این ده درصد در سراسر دنیا تاثیرات شگرفی بر تصامیم دولتمردان جهان میگذارد اما اگر سکوت و “به من چه” و یا هم بی تفاوتی در قبال مردم و اینده مردم افغانستان باشد بدون تردید روزهای بدتری را شاهد خواهیم بود و جهان هم از میان بد و بدتر؛ همان بد را انتخاب خواهد کرد.
Leave feedback about this