حادثه ترافیکی هرات، تصویری دلخراش و عمیق از رنج مردم افغانستان را به نمایش گذاشت؛ مهاجرانی که سال‌ها دور از خانواده و وطن زندگی کرده بودند، در مسیر بازگشت به خانه، به جای استقبال و آرامش، با مرگ و شعله‌های آتش روبه‌رو شدند. اتوبوسی که حامل بازگشت‌کنندگان از ایران بود، پر از امید و انتظار بود، اما سرعت غیرمجاز و بی‌توجهی به امنیت جاده‌ها، این سفر را به فاجعه‌ای بی‌رحم تبدیل کرد. در این حادثه ۷۴ تن جان خود را از دست دادند؛ ۶۰ بزرگسال و ۱۴ کودک، کسانی که می‌توانستند آینده‌ای روشن داشته باشند، حالا خاطره‌ای تلخ بر دل خانواده‌هایشان گذاشته‌اند.
تصادف این اتوبوس با یک کامیون و یک موتورسیکلت و آتش گرفتن آن، فقط یک رویداد ترافیکی نیست؛ این حادثه نمادی از ضعف زیرساخت‌های حمل‌ونقل، نبود نظارت بر رانندگان و نادیده گرفتن جان انسان‌هاست. بسیاری از قربانیان کودکانی هستند که شاید هرگز فرصت تجربه زندگی عادی را پیدا نکردند و حالا خانواده‌ها با داغی سنگین روبه‌رو هستند. این تصویر تلخ نشان می‌دهد که حتی در مسیر بازگشت به خانه، مردم افغانستان احساس امنیت ندارند و زندگی‌شان در معرض خطر بی‌رحمانه‌ای قرار دارد که قابل پیشگیری بود.
این فاجعه همچنین هشدار جدی به مسئولان محلی و حکومت طالبان است؛ بازگشت مهاجران باید با امنیت، آرامش و برنامه‌ریزی دقیق همراه باشد، نه با ترس و رنج. هر سفر باید با نظارت دقیق بر رانندگان، قوانین ایمنی و فراهم کردن امکانات اضطراری همراه باشد تا جان انسان‌ها بازیچه سهل‌انگاری نشود. خانواده‌هایی که لحظه‌شماری می‌کردند تا عزیزانشان به خانه بازگردند، اکنون با پیکرهای سوخته و بی‌شناسنامه روبه‌رو شده‌اند و قلب‌هایشان مملو از درد و حسرت است.
حادثه هرات یادآوری می‌کند که بازگشت به وطن، باید نشانه امید باشد، نه کابوسی تلخ. امنیت جاده‌ها و حمایت از مردم، به‌ویژه کسانی که سال‌ها از وطن دور بوده‌اند، باید در اولویت قرار گیرد. هر حادثه مشابه، زخمی عمیق بر جامعه و اعتماد مردم به مسئولان است و نشان می‌دهد که زندگی انسانی هنوز برای برخی در این کشور کمترین ارزش را دارد. اگر تدابیر عاجل اتخاذ نشود، هر بازگشت به وطن می‌تواند به سفری پرخطر و مرگبار تبدیل شود؛ سفری که نه به شادی، که به ماتم ختم می‌شود.
Leave feedback about this