زنان افغانستان امروز در شرایطی بحرانی و پیچیده زندگی می‌کنند که فراتر از محدودیت‌های قانونی وضع شده توسط طالبان است. آن‌ها نه تنها از تحصیل، کار و حضور در نهادهای دولتی و بین‌المللی محروم شده‌اند، بلکه فشارهای اقتصادی، اجتماعی و روانی روزمره، زندگی و آینده میلیون‌ها زن را تهدید می‌کند. این بحران، زنجیره‌ای از محدودیت‌های داخلی و ناکارآمدی کمک‌های بین‌المللی است که زنان افغان را در موقعیتی آسیب‌پذیر قرار داده است.
طبق گزارش بانک جهانی، نرخ بیکاری زنان افغان در سال ۲۰۲۴ به ۲۵.۶۴ درصد رسیده است. این آمار نشان می‌دهد که فرصت‌های شغلی برای زنان در کشوری که اقتصاد آن به شدت آسیب‌دیده است، تقریباً محدود شده است. علاوه بر این، بر اساس داده‌های یونسکو، از زمان بازگشت طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱، بیش از ۱.۴ میلیون دختر از دسترسی به آموزش متوسطه محروم شده‌اند؛ رقمی که معادل سه میلیارد ساعت آموزشی از دست رفته است. این محرومیت گسترده، پیامدهای اجتماعی و اقتصادی شدیدی برای نسل آینده افغانستان دارد.
محدودیت‌های قانونی طالبان باعث شده زنان استقلال خود را از دست بدهند و به گروهی تحت کنترل کامل تبدیل شوند. زنان دیگر نمی‌توانند به صورت آزادانه کار کنند، آموزش ببینند یا مهارت‌های خود را توسعه دهند. فشارهای اقتصادی و روانی حاصل از این محدودیت‌ها، آنان را در معرض فقر، خشونت و استثمار قرار داده است. کارشناسان تأکید می‌کنند که این وضعیت نه تنها برای زنان، بلکه برای کل جامعه افغانستان تهدیدی جدی محسوب می‌شود.
در حالی که زنان افغان با وجود این شرایط سخت، برای حفظ حقوق خود و ادامه زندگی مقاومت می‌کنند، جامعه جهانی تاکنون نتوانسته حمایت کافی ارائه دهد. کمک‌ها و برنامه‌های بین‌المللی، مانند طرح‌های آموزشی یا برنامه‌های توانمندسازی اقتصادی، معمولاً کوتاه‌مدت، محدود و پراکنده بوده‌اند. این ناکارآمدی جهانی، فشارهای داخلی طالبان بر زنان را تشدید کرده و زنان را میان دو فشار عظیم گرفتار کرده است: فشار داخلی و محرومیت جهانی.
پیامدهای این بحران ساده نیستند. زنان ستون اصلی خانواده‌ها و جامعه هستند و محرومیت آن‌ها تأثیر مستقیم بر کودکان، خانواده‌ها و ثبات اجتماعی دارد. کاهش مشارکت زنان در اقتصاد و سیاست، فقر خانوادگی را افزایش می‌دهد و ثبات اجتماعی و اقتصادی کشور را به خطر می‌اندازد. تحلیلگران می‌گویند بحران زنان به یک شاخص واضح برای نشان دادن مسیر خطرناک افغانستان تبدیل شده است.
وضعیت فعلی نشان می‌دهد که طالبان هیچ نشانه‌ای از کاهش محدودیت‌ها ندارند. برعکس، محدودیت‌ها هر روز شدیدتر می‌شوند و قوانین جدید تصویب می‌گردد. چرخه معیوب سرکوب داخلی و ناکارآمدی حمایت‌های بین‌المللی، تا زمانی که اصلاح نشود، پیامدهای منفی خود را عمیق‌تر خواهد کرد.
راه‌حل کارشناسان روشن است: طالبان باید محدودیت‌ها را کاهش داده و آزادی‌های ابتدایی زنان را تضمین کنند. از سوی دیگر، جامعه جهانی باید حمایت‌های هدفمند، بلندمدت و پایدار ارائه دهد و برنامه‌های توانمندسازی اقتصادی و اجتماعی را تقویت کند. زنان باید بتوانند مستقل شوند، مهارت‌های خود را توسعه دهند و نقشی فعال در جامعه و اقتصاد کشور ایفا کنند.
بحران زنان در افغانستان فراتر از محدودیت‌های قانونی است. فشارهای اجتماعی، اقتصادی و روانی، در کنار ناکارآمدی کمک‌های جهانی، زندگی میلیون‌ها زن را تحت تاثیر قرار داده است. طالبان و جامعه بین‌المللی هر دو مسئول وضعیت کنونی هستند و تا زمانی که هر دو نقش خود را جدی نگیرند، پیامدهای آن نه تنها برای زنان، بلکه برای کل جامعه افغانستان عمیق‌تر و گسترده‌تر خواهد شد.
Leave feedback about this