تضاد آشکار طالبان: زنان حلقه قدرت، آزادی؛ دختران افغان، محرومیت مطلق

سارا آدامز، مأمور پیشین سیا، با افشای تصاویر و اسناد مربوط به همسران رهبران طالبان، نشان داد که در افغانستان امروز، قوانین برای زنان عادی محدودکننده و سرکوبگر است، اما برای حلقه‌های نزدیک به قدرت، استثناهایی ویژه اعمال می‌شود؛ تضادی که مشروعیت حکومت را زیر سؤال می‌برد.

✍️ تحلیل: سید حسن موسوی

در افغانستان امروز، تضاد میان قوانین و واقعیت گاهی به طرز شگفت‌انگیزی آشکار می‌شود. افشاگری سارا آدامز پرده از یکی از این تناقض‌ها برداشت: زنانی که به حلقه‌های قدرت طالبان نزدیک هستند، از امتیازات ویژه‌ای برخوردارند، در حالی که میلیون‌ها دختر و زن افغان حتی حق داشتن تصویر در شناسنامه خود را ندارند.

آدامز نشان داد که زنان طالبان با گذرنامه‌های دیپلماتیک می‌توانند آزادانه به کشورهای روسیه، قزاقستان، پاکستان و ایران سفر کنند، اما دختران افغان از ابتدایی‌ترین حقوق هویتی محروم‌اند. این تضاد، واقعیت خشن و دوگانه سیاست‌های طالبان را به نمایش می‌گذارد؛ گروهی که در ظاهر زنان را محدود می‌کند، اما برای منافع شخصی و سیاسی خود استثناهای ویژه قائل است.

ممنوع کردن درج عکس زنان در کارت‌های شناسایی و محدودیت‌های شدید اجتماعی، تلاش طالبان برای کنترل و انزوای زنان را نشان می‌دهد؛ اما افشاگری آدامز ثابت می‌کند که این محدودیت‌ها نه بر اساس ضرورت اجتماعی یا امنیتی، بلکه برای حفظ قدرت و منافع شخصی اعمال می‌شوند. قوانین یکسان ظاهری وجود دارد، اما حلقه‌های نزدیک به قدرت از آن معافند؛ نمونه‌ای از ریاکاری سیاسی در اوج.

این تضاد پیامدهای روانی و اجتماعی قابل توجهی دارد. دختران و زنان افغان که در محدودیت شدید زندگی می‌کنند، روزانه شاهد نابرابری و بی‌عدالتی‌اند. اعتماد عمومی کاهش یافته و مشروعیت حکومت آسیب می‌بیند. شکاف میان وعده و واقعیت، نارضایتی عمومی را تشدید می‌کند و ضعف و نفاق درون حاکمیت را آشکار می‌سازد.

روایت آدامز همچنین اهمیت رسانه‌ها و افشاگران در شرایط سرکوب شدید را برجسته می‌کند. وقتی صدای زنان عادی خاموش است، انتشار واقعیت‌ها توسط رسانه‌ها و افراد مستقل، نور حقیقت را به تاریک‌ترین گوشه‌ها می‌تاباند. افشاگری او نشان می‌دهد که حتی در رژیم‌های سرکوبگر، نابرابری‌ها و ریاکاری‌ها نمی‌توانند پنهان بمانند.

پیام واضح برای طالبان روشن است: محدود کردن زنان عادی و اعمال ممنوعیت‌های ظاهری، هرگز نمی‌تواند واقعیت رفتار خودشان و حلقه‌های نزدیکشان را پنهان کند. همان‌طور که زنان حلقه قدرت می‌توانند با پاسپورت دیپلماتیک سفر کنند، دختران افغان نیز حق دارند دیده شوند، تحصیل کنند و در جامعه حضور داشته باشند.

در نهایت، اقدام آدامز نه تنها افشای یک واقعیت پنهان است، بلکه هشدار و درسی برای جامعه افغانستان و جهان است: تضاد میان ممنوعیت‌ها و امتیازات ویژه، ضعف بنیادین یک حکومت را آشکار می‌کند. طالبان ممکن است زنان عادی را سرکوب کنند، اما نمی‌توانند تضاد در رفتار و سیاست خود را پنهان کنند. افشاگری سارا آدامز نشان می‌دهد که هر محدودیت ظاهری، فرصتی برای افشا و مقاومت دارد.

پیام نهایی: قدرت واقعی نه در تهدید و ممنوعیت، بلکه در صداقت و عدالت است؛ چیزی که طالبان در عمل از آن فاصله گرفته‌اند.