مذاکرات کابل بیش از تبادل زندانیان، صحنه‌ای برای بهره‌برداری سیاسی و اقتصادی طالبان و نمایش کنترل آمریکا است.
دیدار اخیر آدام بولر، نماینده ویژه رئیس‌جمهور آمریکا در امور گروگان‌ها، و زلمی خلیل‌زاد، نماینده پیشین آمریکا برای افغانستان، با مقام‌های طالبان در کابل، بیش از یک مذاکره ساده درباره زندانیان بود. این نشست به وضوح صحنه‌ای برای نمایش قدرت، کنترل و بهره‌برداری سیاسی و اقتصادی دو طرف محسوب می‌شود؛ جایی که مردم و زندانیان تنها مهره‌هایی در یک بازی پیچیده هستند.
طالبان با تأکید بر تبادل زندانیان و فرصت‌های سرمایه‌گذاری، در تلاش است تصویری از خود به عنوان یک قدرت «قابل تعامل» ارائه دهد و از این طریق مشروعیت داخلی و بین‌المللی کسب کند. آزادی زندانیان، به جای اقدامی داوطلبانه یا انسانی، به ابزاری برای تبلیغات و تحکیم قدرت تبدیل شده است. رسانه‌ای کردن این مذاکرات، به طالبان امکان می‌دهد از تحریم‌ها و محدودیت‌های اقتصادی کاسته و مشروعیت ظاهری کسب کند.
از سوی دیگر، حضور بولر و خلیل‌زاد نقش واضح واشنگتن در نمایش کنترل و نظارت بر طالبان را نشان می‌دهد. پیام آمریکا روشن است: هرگونه سوءاستفاده از شهروندان آمریکایی قابل قبول نیست. اما واقعیت این است که این نظارت بیشتر جنبه نمایشی دارد و در عمل تأثیر محدودی بر رفتار طالبان در حوزه‌های گسترده‌تر حقوق بشر و آزادی‌های عمومی دارد.
اختلاف لفظی طالبان و آمریکا بر سر معنای «زندانی» و «گروگان»، نمایانگر تفاوت نگاه سیاسی و حقوقی دو طرف است. طالبان همچنان شهروندان آمریکایی و افغان‌تبار را در زندان‌های خود نگاه داشته‌اند و این وضعیت منبع دائمی تنش و سوءتفاهم است. در عین حال، تأکید طالبان بر فرصت‌های سرمایه‌گذاری و توسعه اقتصادی نشان می‌دهد که آزادی زندانیان بخشی از یک بازی قدرت و تبلیغات سیاسی است، نه اقدامی صرفاً انسانی.
پیامد این مذاکرات برای مردم افغانستان بسیار نگران‌کننده است. آزادی محدود زندانیان هیچ تأثیری بر زندگی روزمره شهروندان، حقوق انسانی یا توسعه اجتماعی ندارد. طالبان از این مذاکرات برای تحکیم کنترل داخلی، مشروعیت بخشی به نظام سرکوبگر و افزایش درآمد استفاده می‌کند؛ در حالی که مردم و قربانیان واقعی، همچنان تحت فشار و محرومیت هستند.
بهره‌برداری اقتصادی طالبان از مذاکرات نیز نشان‌دهنده یک بعد دیگر بحران است. با نمایش خود به عنوان طرفی «قابل تعامل» در عرصه بین‌المللی، طالبان سعی دارد سرمایه‌گذاری‌ها و منابع اقتصادی جدید جذب کند، اما هیچ منفعت واقعی برای مردم ایجاد نمی‌شود. آزادی واقعی و رعایت حقوق انسانی همچنان غایب است و زندانیان تنها ابزاری برای اهداف سیاسی و اقتصادی دو طرف شده‌اند.
تحلیل آگاه نشان می‌دهد مذاکرات کابل بیش از هر چیز، عرصه‌ای برای بازی قدرت میان طالبان و آمریکا است. طالبان با بهره‌برداری سیاسی و اقتصادی و آمریکا با نمایش کنترل محدود، درگیر یک بازی هستند که قربانیان اصلی آن، مردم عادی و زندانیان افغان هستند.
در نهایت، دیدار اخیر کابل نشان می‌دهد که مذاکرات فراتر از تبادل زندانیان، ابزاری برای مشروعیت‌بخشی و بهره‌برداری اقتصادی طالبان و نمایش قدرت واشنگتن است. تا زمانی که اختلافات سیاسی و حقوقی حل نشود، آزادی واقعی زندانیان و امنیت مردم افغانستان همچنان در معرض تهدید باقی خواهد ماند.
Leave feedback about this