نویسنده : سید علی حسینی
دونالد ترامپ چگونه می‌تواند وارد پایگاه بگرام شود؟
آقای ترامپ برای آن‌چه که خودش «پس گرفتن» پایگاه نظامی بگرام می‌گوید، سه راه بیشتر ندارد؛ ترسیم این سه راه آسان است، اما این‌که در عمل چگونه انجام می‌شود، مشکل است.
راه اول: از طریق نظامی
ایالات متحده آمریکا دوباره نیرو بفرستد و همانند سال ۱۳۸۰ با سقوط حکومت طالبان بر بگرام مسلط شود. اگر شما خواننده محترم تا پایان خواندن این متن صاحب یک میلیون دالر شدید، این امکان هم وجود دارد که اداره دونالد ترامپ خواهان فرستادن نیرو باشد، نهادهای نظارتی آمریکا اجازه بدهد و افکار عمومی هم تأیید کند و در نهایت نیروهای آمریکایی راهی افغانستان شوند تا بگرام را تصرف کنند.
با این حساب راه اول، در حال حاضر ناممکن است، همان‌گونه که شما تا چند دقیقه دیگر صاحب پول مذکور نخواهید شد.
راه دوم: فشار سیاسی و افزایش تحریم
تا این‌جای کار فشار آمریکا بر حکومت طالبان کم نبوده است؛ تحت تحریم هستند، به خاطر رویکرد آمریکا در انزوای نسبی فرامنطقه‌ای قرار دارند، به رسمیت شناخته نشده‌اند، مقام‌های حکومت‌شان اجازه سفر ندارند، نمی‌توانند سلاح بخرند، سیستم بانکی و اقتصادی‌شان با مشکل جدی روبه‌رو است. حکومت طالبان همه این‌ها را از چشم آمریکا می‌بیند. در چنین فضایی دونالد ترامپ اگر بخواهد فشار سیاسی را بیشتر کند، چه اقدامات دیگری می‌تواند انجام دهد؟ موضوع پول‌های هفتگی‌ای که آمریکا به حکومت طالبان می‌داد هم مدتی است متوقف شده است، از یک طرف، و از طرف دیگر چندان رقم بالایی هم نبوده است که به خاطر قطع آن حکومت طالبان بخواهد پایگاه بگرام را در بدلش به آمریکا بسپارد. مهم‌ترین موضوع اما این است که به نظر می‌رسد فشار سیاسی و اقتصادی، میدانی نیست که حکومت طالبان در آن‌جا نگران باخت باشد. چهار سال گذشته (یا به معنای کمی دقیق‌تر بیش از شش سال گذشته) ثابت کرده است که طالبان در هیچ زمینه‌ای عقب‌نشینی نکرده‌اند. (این‌که چرا طالبان با همه مشکلات فعلی حاضر نشده‌اند، عقب‌نشینی کنند را بگذاریم برای وقتی دیگر.)
راه سوم: مذاکره و امتیاز
دونالد ترامپ در صحبت دیروزش خیلی گذرا اشاره کرد و گفت: « ما در تلاش هستیم آن را پس بگیریم. چون آن‌ها از ما چیزهایی نیاز دارند و ما می‌خواهیم آن پایگاه را پس بگیریم.»
این «چیزهای مورد نیاز» حکومت طالبان چه است که دونالد ترامپ فکر می‌کند که در قبال آن‌ها حکومت طالبان حاضر خواهد شد، به آمریکایی‌ها اجازه دهد تا وارد پایگاه بگرام شوند؟
اگر فرض را بر این بگیریم که مقام‌های طالبان بین خودشان به یک توافق جمعی رسیده باشند که پایگاه بگرام را به آمریکایی‌ها واگذار کنند، بعید است به کمتر از به‌رسمیت‌شناخته‌شدن راضی باشند.
عمر حکومت طالبان حدود یک پنجم عمر جنگ‌شان است. هنوز روحیه جنگ و مبارزه با آمریکا تازه است. اجازه حضور نظامی آمریکا در افغانستان را از زاویه دید خودتان به طالبان و آمریکا نبینید، چون دقیق نیست. از عینک هبت‌الله آخوندزاده، رهبر حکومت طالبان ببینید و بعد حدس بزنید که طالبان در قبال چه امتیازی حاضر خواهند شد تا پایگاه بگرام را در اختیار آمریکا قرار بدهند؟ آن‌هم آمریکایی که دشمن چین، روسیه و ایران، «دوستان منطقه‌ای» طالبان است. مثل ۴=۲+۲ واضح است که آمریکا علیه این کشورها (مشخصا چین) در تلاش است تا پایگاه بگرام را در اختیار بگیرد. یعنی شما فکر کنید، امتیاز آمریکا باید آن‌قدر زیاد باشد که حکومت طالبان دشمنی این سه کشور را به خاطر دوستی با آمریکایی که یک زمانی هم دشمن خودش بوده است، به جان بخرد. بویژه این‌که منطقه خوب بلد است که در صورت حضور آمریکا، چطور یک بار دیگر از راه‌اندازی گروه‌های مسلح همسو و نیابتی استفاده کند و طالبان را با چالش جدی‌ای روبه‌رو سازند.
این راه‌‌های احتمالی پیش روی آمریکا بود، راه چهارمی اگر به ذهن‌تان رسید، خوشحال می‌شوم بدانم؛ اما هنوز درباره حکومت طالبان صحبت نکردیم.
ببینید، از نظر من در حال حاضر احتمال این‌که حکومت طالبان بخواهد در قبال هر امتیازی، ولو به‌رسمیت‌شناخته‌شدن از سوی آمریکا و به تبع آن جامعه جهانی، حاضر باشد تا پایگاه نظامی بگرام را در اختیار آمریکا قرار دهد، بسیار کم است.
(برفرض) اگر قرار باشد که لبیکی به درخواست واگذاری پایگاه نظامی بگرام به آمریکایی‌ها از میان طالبان بلند شود، این لبیک از جانب چهره‌هایی مطرح خواهد شد که در حلقه هبت‌الله آخوندزاده نیست. به نحوی می‌توان گفت که پاسخ مثبت آن‌ها در نطفه خفه خواهد شد؛ چرا که راضی ساختن هبت‌الله آخوندزاده کار آسانی نیست، همان‌گونه که در چند مورد دیگر هم ناکام بوده‌اند.
این‌که سی‌ان‌ان به نقل از منابعش در اداره دونالد ترامپ چه گفته و نگفته است، ربط دارد به احتمالات و سبک و سنگین‌کردن‌های آمریکایی‌ها در واشنگتن، که بخش ساده‌ای از مسئله است، قسمت سخت مسئله در قندهار است، که نه سی‌ان‌ان فعلا چیزی برای گفتن دارد و نه خیلی‌های دیگر.
یک نکته پایانی را هم بگویم و خلاص این‌که اگر کسی به شما گفت که همین موضوع «تلاش برای پس‌گرفتن پایگاه بگرام» را دونالد ترامپ در نشست خبری با کی‌یر استارمر ممکن است یک‌دفعه‌ای و بدون هیچ بحث جدی قابل توجهی نسبت به قبل، به زبان آورده باشد، بگویید که از او، رئیس جمهوری «لافوک» و «دروغگو» هیچ بعید نیست. ترامپ سطح جدیت و اعتماد به صحبت یک رئیس جمهوری آمریکا را به اندازه‌ای متزلزل کرده است که تا وقتی صحبت‌هایش جامه عمل نپوشیده است، نه می‌توان باورش کرد و نه رد.
Leave feedback about this