سید حسن موسوی
طالبان بار دیگر نشان داده‌اند که کنترل جامعه و تثبیت قدرت از هر چیز دیگری برایشان مهم‌تر است، حتی جان و سلامت مردم. تازه‌ترین دستور در ولایت قندهار، پزشکان را موظف کرده است که از درمان بیماران زن بدون محرم خودداری کنند. این تصمیم فراتر از یک محدودیت ساده است؛ این ضربه‌ای مستقیم به کرامت انسانی و حقوق زنان است و پیام واضح دارد: زنان باید در چارچوب ترس و کنترل مطلق نگه داشته شوند تا جامعه «پاک و منضبط» باقی بماند.
واقعیت تلخ این است که هزاران زن در قندهار، به ویژه بیوه‌ها و زنانی که سرپرست ندارند، اکنون در معرض خطر جدی سلامت و حتی مرگ هستند. بیماری‌هایی که می‌توانند پیشگیری و درمان شوند، با این دستور طالبان به تهدیدی مرگبار تبدیل شده‌اند. این سیاست، ابزار تازه‌ای برای ترس، کنترل و سرکوب زنان است؛ ابزاری که ریشه در ایدئولوژی واپس‌گرای طالبان دارد و هیچ ارتباطی با سلامت یا امنیت واقعی جامعه ندارد.
طالبان ادعا می‌کنند که این محدودیت‌ها به «حفظ ارزش‌ها» و «تقویت شریعت» کمک می‌کند، اما واقعیت این است که ایدئولوژی آن‌ها جامعه را بیمار، محروم و وابسته می‌سازد. وقتی زنان اجازه دسترسی به درمان ندارند، وقتی دختران از مدرسه و دانشگاه منع می‌شوند، وقتی زنان از عرصه عمومی حذف می‌شوند، افغانستان به کشوری نیمه‌جان تبدیل می‌شود؛ جایی که امید، پیشرفت و عدالت قربانی ایدئولوژی قدرت‌طلبانه می‌شوند.
این دستور قندهار پیامی سیاسی و اجتماعی روشن دارد: هر زن مستقل و آزاد، تهدیدی برای حکومت طالبان است. آن‌ها با هر محدودیت تازه نشان می‌دهند که هدفشان نه رفاه مردم و امنیت جامعه، بلکه حفظ قدرت و ترساندن زنان است. این سیاست نسل آینده افغانستان را نیز هدف قرار داده است؛ نسلی که بدون مادران سالم، فعال و توانمند، قادر به ساختن جامعه‌ای پویا و مدرن نخواهد بود.
با این حال، یک نکته امیدبخش وجود دارد: قدرت واقعی زنان افغان فراتر از فرمان‌ها و ممنوعیت‌ها است. زنان، خانواده‌ها و جوانانی که سال‌ها مقاومت کرده‌اند، هر روز نشان می‌دهند که هیچ دستور سرکوبگرانه‌ای نمی‌تواند خلاقیت، شجاعت و اراده آن‌ها را خاموش کند. محدودیت امروز، جرقه‌ای برای بیداری فردا است؛ هر ممنوعیت، انگیزه‌ای برای مقاومت و اعتراض بیشتر ایجاد می‌کند.
جامعه جهانی و رسانه‌ها نباید این دستور را صرفاً یک محدودیت اداری ببینند؛ این نمونه‌ای آشکار از نقض حقوق بشر و خشونت سازمان‌یافته علیه زنان است. سکوت در برابر این سیاست به معنی پذیرش نابرابری، تبعیض و بی‌عدالتی است. زنان افغان امروز نه فقط برای حقوق خود می‌جنگند، بلکه برای آینده کل کشور مبارزه می‌کنند.
در نهایت، دستور طالبان در قندهار پیامی واضح برای همه دارد: هر محدودیتی علیه زنان، ظلم به یک نفر نیست، بلکه تهدیدی برای کل جامعه است. افغانستان بدون زنان سالم، آموزش‌دیده و فعال، نمی‌تواند آینده‌ای روشن بسازد. و این حقیقت تلخ اما مهم است: بزرگ‌ترین دشمن افغانستان امروز، واپس‌گرایی و جهل سیاسی است، و زنان در خط مقدم مبارزه با این دشمن هستند.
Leave feedback about this