منابع محلی در قندهار می‌گویند که طالبان بدون هیچ اطلاع قبلی، موترسایکل‌های مردم را جمع‌آوری کرده و در ازای ۱۰ هزار افغانی اسناد توزیع می‌کنند. شهروندان این ولایت با مشکلات اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و توان پرداخت چنین مبلغی را ندارند.
خبرگزاری آگاه
منابع محلی روز پنج‌شنبه، ۲۷ سنبله، به رسانه‌ها گفتند که طالبان در قندهار به‌طور ناگهانی اقدام به جمع‌آوری موترسایکل‌های مردم کرده‌اند.
به گفته این منابع، طالبان برای بازگرداندن وسایط مصادره‌شده، مبلغ ۱۰ هزار افغانی مطالبه می‌کنند که آن را به‌عنوان هزینه «صدور اسناد» عنوان کرده‌اند.
باشنده‌گان قندهار گفته‌اند که این تصمیم فشار مضاعفی بر دوش خانواده‌هایی گذاشته که پیش‌تر نیز با فقر، بیکاری و افزایش قیمت مواد اولیه مواجه بوده‌اند.
شهروندان قندهار در شبکه‌های اجتماعی نسبت به این اقدام طالبان اعتراض کرده‌اند، اما به‌گفته منابع، افراد معترض با تهدید روبه‌رو شده و پیام‌های آنان از پلتفرم‌های مجازی پاک شده است.
این نخستین بار نیست که طالبان از مردم در بدل مقررات خود پول مطالبه می‌کنند. پیش از این، رانندگان تکسی در سراسر کشور مجبور شده بودند موترهای‌شان را به رنگ دلخواه طالبان تغییر دهند و مبالغ هنگفتی بپردازند.
تحلیل آگاه
اقدام طالبان در جمع‌آوری موترسایکل‌ها و مطالبه پول در بدل «اسناد» تازه‌ترین نمونه از تبدیل‌شدن حاکمیت این گروه به یک ماشین باج‌گیری سازمان‌یافته است. این تصمیم را می‌توان از سه زاویه بررسی کرد:
- تثبیت سلطه از راه فشار اقتصادی
طالبان در قندهار، زادگاه رهبرشان، تلاش دارند کنترل مطلق خود را بر زندگی روزمره مردم نشان دهند. جمع‌آوری موترسایکل‌ها پیام آشکاری است: «مالکیت خصوصی در برابر قدرت طالبان بی‌معناست.» این اقدام به‌نوعی نمایش عریان اقتدارگرایی است که با ابزار اقتصادی پیاده می‌شود. - غارت قانونی‌شده
برخلاف مالیات‌های شفاف در یک دولت مشروع، طالبان با وضع «قانون‌های خودساخته» منابع مالی تازه ایجاد می‌کنند. هزینه‌های تحمیلی بر رانندگان تکسی یا صاحبان موترسایکل هیچ توجیه قانونی و شفافیتی ندارد و عملاً نوعی اخاذی رسمی است. چنین رویکردی، به‌جای تأمین بودجه ملی، تنها شبکه‌های فساد داخلی طالبان را تقویت می‌کند. - پیامدهای اجتماعی و روانی
وقتی مردمی که توان تأمین نان شب خود را ندارند، ناگهان مجبور می‌شوند ۱۰ هزار افغانی برای اسناد موترسایکل بپردازند، احساس بی‌عدالتی به اوج می‌رسد. این احساس می‌تواند به خشم خاموشی تبدیل شود که دیر یا زود، مشروعیت طالبان را در سطح جامعه فرسایش می‌دهد.
این روند نشان می‌دهد طالبان به‌جای مدیریت کشور، به شیوه «مالکیت بر مردم» عمل می‌کنند. جامعه‌ای که هر روز با شکل تازه‌ای از اخاذی روبه‌رو شود، دیر یا زود به نقطه انفجار می‌رسد.
در حقیقت، طالبان با چنین سیاست‌هایی نه‌تنها سرمایه اجتماعی خود را نابود می‌کنند، بلکه بذر مقاومت مدنی آینده را نیز در دل مردم می‌کارند.
Leave feedback about this