شکستن امیدهای جوانان افغان در سایه فساد و تبعیض طالبان

نویسنده : سید حسن موسوی

در کشوری که میلیون‌ها نفر با سایه سنگین فقر دست و پنجه نرم می‌کنند و جوانانش در انتظار فرصتی برای نان‌آوری، روزها در صف‌های طولانی و طاقت‌فرسا می‌ایستند، طالبان روند ثبت‌نام کارگران برای اعزام به قطر را به ابزاری برای کسب درآمد تبدیل کرده‌اند. این ماجرا فراتر از یک فساد ساده است؛ تصویری دردناک از حکومتی بیمار که از ناامیدی و درماندگی مردم بهره‌برداری می‌کند تا جیب‌های خود را پر کند.

هزاران جوان بیکار در گرمای سوزان کابل و شهرهای دیگر، هر روز با قلبی پر از امید اما دست‌های خالی، صف می‌کشند تا شاید نوری از فرصت کاری در قطر به زندگی‌شان بتابد. اما پیش از هر چیز، باید مبلغی معادل غذای چند روز خانواده‌شان بپردازند؛ پولی که طالبان به بهانه فروش فرم از آن‌ها می‌گیرند، در حالی که بسیاری از این فرصت‌ها از پیش در اختیار وابستگان گروه قرار دارد.

این وضعیت تلخ دو حقیقت را فریاد می‌زند: اول، طالبان نه تنها از بحران بیکاری شرمنده نیستند، بلکه آن را به ابزاری برای سودجویی و حفظ قدرت تبدیل کرده‌اند. دوم، عدالت و شایسته‌سالاری در چنین سیستمی جایگاهی ندارد؛ کسانی که در حلقه نزدیکان طالبان هستند، حتی بدون توانایی و شایستگی، فرصت‌ها را به دست می‌آورند و باقی مردم همچنان در صف‌های ناامیدی به سر می‌برند.

پیامد این فساد، یأس و سرخوردگی عمیقی است که مثل خنجری بر پیکر جامعه فرو می‌رود. جوانانی که دیگر به آینده‌ای روشن امیدی ندارند و با چشمانی پر از ناامیدی می‌بینند که حتی کوچک‌ترین فرصت‌ها هم به دست رانت و تبعیض از آنان ربوده می‌شود، چگونه می‌توانند در قلب خود به این کشور ایمان بیاورند؟ این درد نه تنها فردی، بلکه در کالبد جامعه نفوذ می‌کند و بذر نارضایتی و خشم فروخورده را می‌کارد.

فساد آشکار طالبان نه تنها آنان را از درون می‌پوساند، بلکه اعتماد مردم را که گرانبهاترین سرمایه هر حکومتی است، نابود می‌کند. طالبان ممکن است فکر کنند که با این درآمدهای ناچیز، دستگاه حکومتی خود را می‌چرخانند، اما در واقع پایه‌های حیات سیاسی خود را به لرزه درمی‌آورند.

در نتیجه این ماجرا هشدار دهنده است؛ طالبان بیش از هر چیز به دنبال حفظ قدرت و پر کردن خزانه‌اند، نه رفاه و آینده مردم افغانستان. وقتی جوانان سرزمین‌مان حس کنند هیچ جایگاهی در این سیستم ندارند، امیدشان به تاریکی خواهد رفت و این تاریکی، سمی کشنده برای هر جامعه‌ای است که اگر درمان نشود، به ویرانی کامل می‌انجامد.