سازمان هماهنگی امور بشردوستانه ملل متحد (اوچا) با نشر گزارشی تازه هشدار داده است که افغانستان در سال ۲۰۲۵ با یکی از شدیدترین دوره‌های خشکسالی در دهه‌های اخیر روبه‌رو است. کاهش بارندگی، خشکی خاک و گرمای غیرمعمول، کشاورزی و دامداری را در ولایت‌های متعدد به‌شدت تحت تأثیر قرار داده است.
خبرگزاری آگاه:
اوچا روز یک‌شنبه، ۱۲ اسد، در گزارشی که در صفحه رسمی ایکس خود (توییتر سابق) منتشر کرد، تأکید کرده که کاهش شدید بارندگی‌ها، به‌ویژه در ماه‌های گذشته، منجر به افت چشمگیر محصول گندم دیم (للمی) و کمبود شدید علوفه برای دام‌ها شده است.
در این گزارش آمده است:
- میزان بارندگی در بسیاری از مناطق کمتر از حد متوسط ثبت شده؛
- دمای هوا بالاتر از حد معمول فصلی است؛
- و رطوبت خاک به سطح بحرانی کاهش یافته است.
ولایت‌های آسیب‌پذیر شامل بادغیس، غور، فاریاب، سرپل، سمنگان، بغلان، تخار، بدخشان، دایکندی، بامیان، پروان و کابل هستند. از میان همه این مناطق، تنها ولایت هرات به وضعیت نسبتاً عادی بازگشته است.
اوچا همچنین افزوده است که آغاز زودهنگام و شدید فصل موسمی ممکن است بخشی از این خشکسالی را جبران کند، اما در عین حال خطر سیلاب‌های ناگهانی را نیز افزایش داده است؛ پدیده‌ای که در سال‌های گذشته بارها جان و دارایی مردم را تهدید کرده است.
تحلیل – خشکسالی؛ فاجعه‌ی خاموش برای افغانستان:
📌 افزایش آسیب‌پذیری اقلیمی:
افغانستان یکی از کشورهایی‌ست که با وجود سهم ناچیز در تغییرات اقلیمی جهانی، بیشترین آسیب را از آن دیده است. تغییر الگوهای بارندگی، خشک‌سالی‌های مکرر، و نوسانات شدید دمایی، نه‌تنها منابع آبی را تهدید می‌کند، بلکه امنیت غذایی میلیون‌ها خانواده را در معرض فروپاشی قرار داده است.
📌 ضربه‌ی مستقیم به معیشت مردم روستا:
بیش از ۷۰ درصد جمعیت افغانستان به‌گونه مستقیم یا غیرمستقیم وابسته به زراعت و مالداری هستند. محصول گندم دیمه – به‌ویژه در مناطق مرتفع و مرکزی – منبع اصلی آرد و خوراک مردم محلی است. افت برداشت در این حوزه، خطر گرسنگی و وابستگی شدید به واردات را بیشتر می‌کند.
📌 دامداری در معرض نابودی:
کمبود علوفه باعث کاهش تولید لبنیات، افزایش مرگ دام و فروش اضطراری آن‌ها به قیمت پایین می‌شود. این مسئله خانواده‌های زیادی را که تنها دارایی‌شان چند رأس حیوان است، به فقر مطلق می‌کشاند.
📌 ضعف مدیریت منابع طبیعی:
پس از حاکمیت طالبان، بسیاری از نهادهای تخصصی در حوزه محیط زیست، مدیریت منابع آب و توسعه کشاورزی تعطیل یا تضعیف شده‌اند. در نبود برنامه‌های ملی، مشورت با کارشناسان و همکاری‌های منطقه‌ای، خشکسالی از یک بحران زیست‌محیطی به یک فاجعه انسانی تبدیل خواهد شد.
خشکسالی در افغانستان، فقط یک پدیده طبیعی نیست؛ بلکه بازتابی از ناکارآمدی ساختارهای حکومتی، ضعف سیاست‌گذاری و بی‌توجهی به علم و مشارکت مردم است.
در حالی‌که میلیون‌ها نفر در معرض ناامنی غذایی، مهاجرت اجباری و فروپاشی معیشت قرار دارند، جامعه جهانی نیز باید از کمک‌های اضطراری صرف عبور کرده و به ایجاد ظرفیت پایدار برای مقابله با بحران‌های اقلیمی در افغانستان تمرکز کند.
Leave feedback about this