تلویزیون دولتی سوئیس گزارش داده است که چهار دیپلومات طالبان برای شناسایی افغان‌های محکوم به جرایم به ژنیو سفر کرده‌اند؛ اقدامی که مقام‌های سوئیسی آن را «حساس اما ضروری» توصیف کرده‌اند.
خبرگزاری آگاه
به گزارش رسانه‌های سوئیس، این هیئت طالبان چند روز پیش در یک مأموریت دو روزه در ژنیو یازده مجرم و دو داوطلب بازگشت به افغانستان را شناسایی کرده است.
سخنگوی اداره مهاجرت سوئیس، دانیل باخ، گفت: «طالبان تنها مدارکی را می‌پذیرند که از سوی خودشان صادر شده باشد و اسناد نمایندگی سابق افغانستان در برن دیگر اعتبار ندارد. بنابراین برای صدور اسناد سفر به حضور نمایندگان طالبان نیاز بود.»
مقام‌های سوئیس تأکید کرده‌اند که این هیئت طالبان در طول اقامت خود از فرودگاه ژنیو خارج نشد و تنها کار شناسایی را انجام داد. بر اساس این گزارش، روند شناسایی «اکثریت» افراد موفقیت‌آمیز بوده و مقدمات بازگرداندن آنان آغاز شده است، هرچند بررسی‌های بیشتر برای برخی دیگر هنوز ادامه دارد.
این اقدام در چارچوب سیاست وزارت عدلیه سوئیس صورت گرفته است که سال گذشته اعلام کرده بود مجرمان افغان پس از پایان محکومیت‌شان باید اخراج شوند. در گذشته چندین زندانی افغان به کابل بازگردانده شدند، اما پس از تغییر قوانین طالبان، پذیرش آنان تنها با مدارک صادره از کابل ممکن شد.
در کنار سوئیس، آلمان نیز در ماه جولای با استقرار دو کارمند قنسولی طالبان در خاک خود برای تسهیل روند پروازهای بازگشت موافقت کرد. با این حال، مقام‌های سوئیس گفته‌اند هیچ برنامه‌ای برای حضور دایمی دیپلومات‌های طالبان در خاک این کشور وجود ندارد.
🔍 تحلیل آگاه
سفر هیئت طالبان به ژنیو بار دیگر تناقض‌های سیاست غرب در قبال این گروه را آشکار می‌کند. از یک سو، دولت‌های اروپایی طالبان را به دلیل نقض گسترده حقوق بشر، به‌ویژه علیه زنان و اقلیت‌ها، به رسمیت نمی‌شناسند و تحریم‌های سیاسی و اقتصادی علیه آنان پابرجاست؛ از سوی دیگر، وقتی پای مسائل امنیتی و منافع داخلی به میان می‌آید، همین دولت‌ها ناچار به همکاری عملی با طالبان می‌شوند.
این همکاری پنهان، ولو در سطح محدود، چند پیام مهم دارد:
- به رسمیت‌شناسی تدریجی: هر بار که کشوری مانند سوئیس یا آلمان دیپلومات‌های طالبان را برای امور رسمی می‌پذیرد، یک قدم کوچک به سوی عادی‌سازی روابط و به رسمیت‌شناسی عملی این گروه برداشته می‌شود. حتی اگر دولت‌ها از «ضرورت فنی» سخن بگویند، در عمل طالبان را طرف مشروع تعامل قرار داده‌اند.
- تضاد با ارزش‌های حقوق بشری: سوئیس کشوری است که همواره مدافع حقوق بشر و بی‌طرفی معرفی می‌شود. اما اکنون با طالبان که در داخل افغانستان متهم به جنایت، سرکوب و تروریسم‌اند، وارد همکاری شده است. این تناقض می‌تواند وجهه بین‌المللی سوئیس را زیر سؤال ببرد.
- پیام به مهاجران افغان در اروپا: این اقدام به مهاجران و پناهجویان افغان نشان می‌دهد که کشورهای اروپایی بیش از آنکه به شرایط زندگی یا خطرات بازگشت آنان بیندیشند، به امنیت داخلی و کاهش جمعیت مهاجر توجه دارند. به‌ویژه این‌که مقام‌های سوئیس آشکارا گفتند «منافع عمومی و حفاظت از مردم در برابر مجرمان» اولویت دارد.
- برنده اصلی طالبان: هرچند ظاهر قضیه همکاری محدود برای شناسایی مجرمان است، اما در عمل طالبان سود بزرگی می‌برد. آنان نشان می‌دهند که برای کشورهای اروپایی «بی‌بدیل» هستند و بدون تعامل با کابل، روندهای اداری و قضایی پیش نمی‌رود. این همان چیزی است که طالبان در پی آن است: تثبیت جایگاه بین‌المللی بدون نیاز به اصلاحات واقعی.
به این ترتیب، سفر چند دیپلومات طالبان به ژنیو تنها یک «پرونده مهاجرتی» نیست؛ بلکه نشانه‌ای از تغییر تدریجی در سیاست اروپا است. روندی که اگر ادامه یابد، ممکن است طالبان دیر یا زود به جایگاه «حکومت پذیرفته‌شده» در عرصه بین‌الملل نزدیک‌تر شوند، بی‌آنکه چیزی در رفتارشان با مردم افغانستان تغییر کند.
Leave feedback about this